Zaterdag gaan we met een gehuurde auto naar de botanische tuin Balata van Martinique. De kids van de Pacific gaan met ons mee, en ze zitten gezellig met zijn vieren op de achterbank. We rijden eerst naar Fort de France, maar daar is het wel even zoeken welke afslag we moeten hebben. Bewegwijzering is in de Carib niet overdadig aanwezig, maar na een paar keer de weg vragen vinden we de juiste weg. Het is dan nog wel een heel stuk rijden over steile weggetjes de bergen in. Daar vinden we een prachtige tuin, met mooie uitzichten en fraaie touwbrug die boven door de tuin loopt. De kinderen van de Pacific moesten nog school doen wat wordt ingevuld met een werkstuk over de botanische tuin en ook Myrthe en Wouter moeten nog een werkstuk maken, dus ze gaan samen in groepjes van twee aan de slag met een fotocamera en een schriftje waarin ze kunnen opschrijven wat ze allemaal zien.
Na een paar uur hebben we de tuin gezien en genoten van de uitzichten en mooie planten die er staan. We drinken nog wat en als we door het winkeltje bij de botanische tuin lopen hebben we opeens vier zeurende en smachtende kinderen die allemaal echt iets moeten hebben, of het nu een kolibrie knuffel is of en ander beest. Gerustgesteld dat dit gezeur blijkbaar geheel normaal is rijden we terug. Het is al wat later in de middag en de Pacific is vandaag naar een andere ankerplek gevaren bij St. Anne. Wij gaan daar ook naar toe en we willen daar graag met licht ankeren dus we rijden terug naar Le Marin. Daar haal ik samen met Aranka het anker op en zet haar vervolgens af bij de steiger zodat zij de auto naar St Anne kan doorrijden. Ik vaar met de vier kids naar de baai van St. Anne. Nog voordat ik er ben is Aranka er al en ze wordt als een volleerd loods door de dinghy van de Pacific aan bord gebracht. Dat is prettig want dan hoef ik niet in mijn eentje te ankeren.
‘s Avonds eten we lekkere curry op de Pacific. De kinderen gaan bij elkaar logeren, de jongens op de White Witch en de meisjes op de Pacific. Wij kletsen weer veel te lang door maar als we terug komen op de boot zien we dat de jongens nog niet slapen, alhoewel ze hun uiterste best doen om het te laten lijken alsof…
Zondag gaan alle kids mee met de Pacific naar het strand. Mooi dagje vrij dus, en Aranka en ik rijden naar de hoofdstad Fort de France waar niet heel veel te beleven is. Alle winkels zijn dicht. Er zijn alleen wat stalletjes voor een groot Nederlands Cruise schip dat hier ligt. En dan is er nog een rondleiding door de burcht maar die is alleen in het Frans, dus die laten we aan ons voorbij gaan en we rijden door en kijken of we de rum fabriek kunnen vinden. Wonder boven wonder lukt dat ook nog maar ook die is dicht. We rijden een mooie route terug naar St. Anne en komen langs Le Vauclin aan de oostkust van het eiland. Alhoewel hier de golven van Atlantisch Oceaan op het eiland uitkomen, is het toch een heel rustig strand omdat het achter een rif ligt. Het is er gezellig met een echte Caribische sfeer die we verder op Martinique nog niet echt gezien hebben. We eten er een Crêpe (dat is dan wel weer heel erg Frans, maar ook erg lekker en combineert prima met de Caribische sfeer) en genieten van het leuke sfeertje. Daarna rijden we verder door erg steile maar ook mooie weggetjes met prachtige uitzichten over het groene Martinique.
Myrthe en Wouter hebben het ook erg naar hun zin gehad met de kids van de Pacific en het kost moeite om ze weer mee te krijgen. ‘s Avonds eten we erg lekker in een restaurantje aan het strand met live muziek.
Maandag vertrekken we naar St. Pierre op het noorden van Martinique. ‘s Ochtends ga ik de auto inleveren in Le Marin en klaar uit. Aranka belt nog op dat de peddels van de dinghy niet meer in de dinghy liggen. Die zijn blijkbaar gisteravond tijdens het eten gejat. Vervelend want zonder peddels ben je wel een speelbal van de wind als de motor uitvalt. Ik koop in Le Marin nog snel even twee nieuwe peddels in Le Marin en neem nog even afscheid van de Roque. Leon is druk bezig zijn boot te verkopen, ik hoop dat het gelukt is! Dan lift ik weer terug naar St. Anne en maken we de boot klaar voor vertrek. We varen nog even naar de Pacific en nemen afscheid. Zij varen door naar het zuiden en wij gaan verder naar het noorden, dus we zullen elkaar waarschijnlijk pas weer in Nederland zien. Het is altijd weer lastig om afscheid te nemen en de kinderen vinden het ook moeilijk dat ze nu alweer afscheid moeten nemen van hun nieuwe vriendjes en vriendinnetjes, maar ja we moeten langzamerhand toch ook weer verder want het is nog een best een stukje varen naar huis…
We hebben een heerlijke zeiltocht en schieten lekker op. We hebben ruime wind en varen met ruim zes knopen. Dat is fijn want het is dertig mijl varen en zo komen we nog net voort het donker aan. Het is een mooie tocht langs de kust van Martinique. Onderweg zien we nog een walvis, die ook nog even zijn staart de lucht in steekt. Natuurlijk lag de fotocamera net weer binnen… We ankeren net buiten het verboden gebied waar veel wrakken liggen waar nu naar gedoken wordt. In 1902 is de vulkaan Mont Pelée uitgebarsten en is het hele stadje, inclusief de schepen die voor de kust lagen, verwoest door een gloedgolf. Volgens de verhalen was er van de ca. dertig duizend inwoners maar één overlevende, een gevangene die beschermd werd door de dikke muren van de gevangenis. Hoe raar kan het lopen…
De volgende ochtend hoor ik een bootje vlak bij ons schip. Als ik buiten kijk zie ik dat een visnet ongeveer onder onze boot door wordt uitgezet. Noemen ze “Seine Fishing“. Gelukkig staat de motor uit, maar ik had het toch handiger gevonden als ze het net een paar meter verderop hadden uitgezet. Gelukkig halen ze het net ook weer snel in zodat wij veilig weg kunnen varen richting Dominica. We hebben weer heerlijk weer en er varen meerdere boten voor ons die ook van St Pierre naar Roseau op Dominica varen. We hebben een heerlijke ruime wind en varen met een knik in de schoot één voor één de andere zeilboten voorbij. Is toch altijd lekker. Zo zijn we al rond het middag uur in Roseau, we proberen eerst te ankeren, maar het is al heel dicht bij het strand meer dan 12 meter diep. We vinden wel een plekje waar het acht meter diep is, maar als het anker ligt, liggen we bijna op het strand… Dat voelt niet heel comfortabel en dus pikken we een mooring op. Kost wel iets, maar dan liggen we tenminste rustig. ‘s Middags ga ik aan land, klaar in en huur een autootje voor woensdag. Het inklaren gaat hier efficiënt en snel en je kan ook meteen weer uitklaren als je minder dan twee weken op het Dominica blijft, dat is handig. Bij het benzinestation vlak naast de dinghy steiger kunnen we ook onze gasfles laten vullen. Dat is fijn want die is bijna leeg en op Martinique kon dat weer niet omdat ze dar alleen Franse flessen vullen of Campinggas natuurlijk.
Woensdag staan we vroeg op om de auto op te halen. Myrthe en Wouter hebben mazzel want ze hoeven vandaag geen school te doen. We hebben vandaag excursie, en dus geen les. Nu hebben ze de afgelopen dagen ook goed gewerkt, dus het is ze ook gegund! We vergeten niet om de gasfles mee te nemen, en halen ons autootje op. Als we ook nog wat eten voor onderweg gehaald hebben gaan we op weg naar Emerald Pool. We rijden wel een paar keer verkeerd, want we moeten even wennen aan het begrip hoofdweg op Dominica. Ook de afstanden op het kaartje zijn verwarrend want met de aangegeven schaal zou Dominica 400 km lang zijn… Ook het verkeer en de auto is even wennen, maar als we de juiste afslag vinden rijden we via een prachtige maar ook ongelofelijk steile weg naar boven (25%). Er zijn stukken dat je echt de laagste versnelling moet gebruiken anders kom je er eenvoudig niet tegenop.
Als we bij de Emerald Pool aankomen zijn toegangskaarten waarmee je een week toegang krijgt tot alle nationale parken op. Aangezien wij nog wel wat meer willen zien is dat wel erg onvoordelig. Gelukkig hadden we vlak bij een bordje gezien met “Eco passes for sale”. Het is inderdaad maar een paar minuten terug rijden en daar kan ik inderdaad wel de beoogde week passen krijgen. Emerald pool is echt prachtig, we lopen langs een mooi pad door het bos en zien de waterval met het meertje eerst van boven liggen. Het ziet er echt uit als in een sprookje, dit past zo in het verhaal van de gebroeders Leeuwenhart. We hebben geluk want het cruise schip dat in Roseau lag, is gisteravond (met alle 4000 toeristen) vertrokken en er is nog geen ander cruiseschip voor in de plaats gekomen dus het is erg rustig als we wij de waterval komen. De toeristen voor ons vertrekken vlak nadat wij aankomen. Of dit komt doordat Myrthe en Wouter in een spetterend watergevecht deze toeristen ook meten nat spetteren weet ik niet, maar daarna hebben we de waterval en de pool in ieder geval wel voor onszelf. We kunnen er lekker zwemmen en een boterham eten, al is het water wel koud. Als we teruglopen naar de auto komen we nog langs een mooi uitzichtpunt waar we de Atlantisch Oceaan aan de andere kant van het eiland zien liggen.
Met de auto rijden we dezelfde route terug naar Roseau en dan vinden we vrij snel de goede weg naar de Trafalgar Falls. We lopen langs een pad en krijgen dan een prachtig uitzicht op twee prachtige watervallen. Als we verder naar de meest rechtse waterval proberen te klauteren blijkt dit toch wat lastiger dan het er op het eerste oog uitzag. Aranka voelt er niets voor maar Myrthe en Wouter willen wel mee. Even later geef ik eerst Myrthe en daarna Wouter een handje om een grote stap te maken, maar Wouter stapt mis en hangt opeens aan mijn arm te bungelen boven de rivier die onder hem door stroomt. Dat is voor onze stoere boef ook iets te veel en ze willen nu allebei toch ook liever bij mama blijven. Als ik ze terug heb gebracht klim ikzelf toch nog maar naar het meertje onder de waterval. Het is inderdaad een lastige klim maar het lukt en het is wel weer een prachtig plekje met mooi zicht op de waterval en een prachtig uitzicht in de vallei. Ondertussen heeft Aranka met de kids een warm waterbron gevonden. Het bovenste poeltje is echt heet, maar het poeltje eronder is lekker warm.
Hierna willen we naar de Titou Gorge rijden, maar we rijden verkeerd en komen bij het “Fresh Water Lake, Letang” uit in het Morne Trois Pitons National Parc. Ook mooi, dus we lopen even langs het meertje dat hier prachtig op grote hoogte ligt. Daarna rijden we verder en nu lukt het wel om Titou Gorge te vinden. Het is een hele smalle spelonk waar je in kan zwemmen totdat je bij een watervalletje komt. Het is zo smal en hoog dat er nauwelijks licht in valt en je in het donker zwemt totdat je bij het watervalletje komt waar wel zon licht op valt. Myrthe en Wouter vinden het maar spannend en durven pas als wij mee gaan. Heen moeten we door zwemmen want het stroomt nog behoorlijk, maar het is ook een paar meter diep, in ieder geval voelen we geen grond aan onze voeten.
Nadat we uitgezwommen zijn rijden we verder en stoppen bij Le Petit Paradis, een restaurantje die ook in de “top 10 to see” stond. Aangezien we ook wel honger hebben, lijkt dat een prima bestemming. Het eten is erg lekker, en er is een fantastisch uitzicht over de bergen. Bovendien veel vermaak met de vogeltjes die door het restaurant scheuren in gevecht of gezellig kwetteren in de planten van het restaurant. Leuk sfeertje. Na het eten rijden we terug naar Roseau en zijn daar nog voor het donker. Dat is wel fijn want de wegen zijn hier wel een uitdaging, ongelofelijk steil, en de locals proberen een zo optimaal mogelijke curve over de weg te rijden, waarbij je soms even kwijt bent of je hier nu links of rechts hoort te rijden…. Een tegenligger wijkt iets te ver voor ons uit en rijdt met zijn achterwiel in een diepe goot langs de weg. Het blijkt ook een toerist te zijn, en met wat hulp en de 4-wheel drive krijgen we hem er weer uit.
Donderdag vertrekken we richting Portsmouth en we varen toevallig weer op met hetzelfde Engelse schip waarmee we ook op voeren naar Roseau. We varen in de luwte en er is niet veel wind dus het eerste stuk is motorzeilen, en nu is het Engelse schip sneller. Later kunnen we nog wel een stukje zeilen, maar het blijft motor aan, motor uit. De wind is heel veranderlijk en het ene moment vaar je ruime wind, dan weer hoog aan de wind. En het ene moment twintig knopen en dan weer minder dan vijf. Het zijn dan ook nogal hoge bergen waar we langs varen. In het begin van de middag komen we aan in Portsmouth. De eerste keer krabt het anker, en dus ankeren we opnieuw. Er staan venijnige windstoten in de baai van meer dan 25 knopen, dus we checken het anker goed. Het ligt weer niet goed maar ik duik er naar toe en sleep het naar een plek met zand in plaats van gras en dan graaft het zich direct wel goed in. We liggen nu goed maar we liggen wel met onze ketting over een mooring heen. Zo lang er niemand aan de mooring ligt gaat het goed, maar je snapt het al, net voordat de avond in valt komt er een Frans schip aan de mooring liggen. Bovendien is het een brakke mooring (een stuk ketting met een niet ingegraven anker, type middeleeuwen…) dus we zijn ook bang dat het Franse schip met mooring en al op ons waait. Dus ankeren we nog maar een keer, nu pakt het anker in een keer goed en liggen we als een huis. ‘s Nachts waait het hard, maar we verplaatsen geen millimeter.
Vrijdag ochtend staan we vroeg op want we gaan met een gids, Martin Providence, de Indian River op. Het is een prachtig riviertje door het regenwoud met een wal die uit wortels bestaat van de bomen. Martin vertelt van alles over de rivier en de planten en dieren die we langs de rivier zien. Grappig dat ze hier ook een telefoonboom hebben net zo als in Suriname. Bij dit riviertje zijn ook opnames gemaakt voor de The Pirates of the Caribbean, en we snappen direct waarom ze deze locatie gekozen hebben, het ziet er echt sprookjesachtig uit. Achter ons zien we nog een bootje de rivier op roeien (motoren is verboden), met daarin de bemanning van de Rêves d’Ôr, een Franse boot die we ook al eerder in La Gomera, Mindelo en Martinique zijn tegen gekomen. Als we even later stoppen bij een mooie tuin midden in het regenwoud, uiteraard met een “Bush bar” klikt het nu opeens wel tussen de Hugo en Ines en Myrthe en Wouter. Eerder was de taal nog een probleem maar dat lijkt nu geen enkel probleem meer te zijn. Dat is wel een enorm verschil bij Myrthe en Wouter, waar ze aan het begin van onze reis weigerde om met andere kinderen te praten die geen Nederlands konden, gaan ze nu samen in de dinghy bij andere boten op bezoek om even kennis te maken. Frans, Noors of Engels, maakt allemaal niet uit. Voordat we terug gaan knutselt Martin voor Myrthe en Wouter heel kunstig een Kolibri in elkaar van wat gras en een bloem die hij bij de tuin plukt. Doet het altijd weer goed zo’n cadeautje!
Als we terug komen bij de boot komen Hugo en Ines bij ons spelen en ‘s middags gaan we samen naar Fort Shirley in Cabrits National Park. Het is wel een stuk varen maar we kunnen er met de dinghy heen. We gaan met zijn allen in de dinghy van de Rêves d’Ôr die een twintig PK motor heeft, dat schiet lekker op. We leggen aan bij een steiger die eigenlijk voor een ferry of cruiseschip bedoeld is en als we via de steiger naar het fort willen komen blijken we in een afgesloten aankomst hal te zijn beland. Na veel zoeken vinden we een deur die open is en dan komt er een boos uitziende douane meneer aanlopen. Dit was natuurlijk niet de bedoeling…, maar als we netjes uitleggen dat we met de dinghy zijn gekomen en onze excuses aanbieden is het toch ook weer niet zo’n groot probleem en kunnen we doorlopen. Toch lekker de Carib… Het fort is een 18e eeuws Engels fort dat mooi gerestaureerd is. Het is gezellig en de kids kunnen lekker rennen, verstoppertje spelen terwijl wij ons met ons steenkolen Frans en het Engels van Claude en Sophie toch ook heel aardig redden. Blijk ik opeens in ons gezinnetje het beste Frans te spreken, in het landen der blinden is één-oog koning, maar gekker moet het toch niet worden…
Als we terug varen zetten we de kids af bij de Rêves d’Ôr en varen we door naar Portsmouth om geld te pinnen. Zonder kinds planeren we en dat gaat toch wel heel erg snel… Wel lekker snel even pinnen en dan zo weer terug. We eten op de Rêves d’Ôr en daarna komen alle kids bij ons slapen. Erg gezellig en weer goed voor mijn Frans. Wel grappig hoe de Fransen drie woorden in één keer kunnen uitspreken. Ines kwam haar bed uit, en vroeg om “verdaut”, ik nog een keer vragen, opzoeken in Google Translate, nog een keer vragen, maar nee hoor… Na nog vijf minuten doorvragen had Ines het over boire…, nou één en één is drie, ze bedoelde dus een verre de l’eau. Blijkbaar wordt het uitspreken van meerdere woorden in Frankrijk één al vroeg aangeleerd (Ines is zes…).
Zaterdag staan we weer vroeg op. De kids hebben goed geslapen en na het ontbijt brengen we Ines en Hugo weer naar de Rêves d’Ôr. Daarna worden we weer door Martin Providence opgehaald die goede zaken met ons doet en maken we een tour door het noorden van Dominica. We gaan samen met de bemanning van het Engelse schip waarmee we zijn opgevaren sinds Martinique. Paul is onze gids en vertelt honderd uit over plantjes, kruiden en vruchten die we onderweg tegenkomen. We stoppen naar mijn mening een beetje te vaak bij “vrienden” waar we ook wat kunnen kopen, maar het is ook een leuke en interessante dag. We rijden eerst naar de Chaudiere Pool, waar we nog een paar kilometer lopen naar een prachtige waterval met als speciale attractie dat je vanaf een rots van vijf meter hoog in kan springen. We hebben geluk dat het nog steeds ontzettend rustig is, blijkbaar is het volgende cruiseschip nog steeds niet aangemeerd. Er zijn twee Australiërs bij de pool die net weg gaan als wij aankomen. Dat moeten we natuurlijk uitproberen, maar eerlijk is eerlijk toen ik daar boven stond vond ik het toch ook wel beetje hoog. Maar ja, Wouter stond al klaar om ook te springen, uiteraard zonder ook maar een spoortje angst, en ik vond het toch nog iets te vroeg om Wouter nu al het voortouw te laten nemen, dus hup maar. Gelukkig was het inderdaad diep genoeg. Vlak daarna sprong Wouter er ook in. Die vond het zo leuk dat hij er meteen nog maar vijf keer in sprong. Aranka wou niet achter blijven maar moest ook wel eventjes (of eigenlijk wel iets langer dan eventjes ;-)) adem halen voordat ze durfde. Pas nadat Wouter het “nog even voor deed” overwon zij zichzelf en maakte ook een mooie sprong het poeltje in. Lekker verfrissend ook…
Hierna klimmen we we via de korte en dus ook steile route terug naar het pad waar de auto staat en rijden we naar een oud en vervallen rum fabriekje voordat we gaan lunchen bij een restaurantje met mooi uitzicht over het strand en de oceaan. ‘s Middags gaan we kijken bij een chocolade fabriekje. Het is een fabriekje aan huis van een erg aardige en bescheiden Engelsman die hier echt prachtig woont, en allerlei vruchten in zijn tuin verbouwd waaronder ook cacao-bonen waarvan hij dan weer chocolade maakt. Ongeveer tweehonderd repen per week die alleen op Dominica verkocht worden. Ze zijn inderdaad echt lekker. Wat mij betreft heeft hij het goed bekeken, heerlijk huis, mooi uitzicht, beetje chocolade maken en leven van wat er in je tuin groeit. Wat wil je nog meer…
Hierna kijken we nog bij de Red Rock, een kale rode “rots” aan de Atlantic. Het is geen echte rots, maar samengeperste as van een vulkaan uitbarsting. In de as is een ook een “huisje” uitgehakt. De grond is hier ook vrij zacht. Het is in ieder geval een mooi gezicht en je ziet de golven van de Atlantic mooi op de onderliggende rotsen slaan. Daarna gaan we nog bij een soort boer langs die ons allerlei lokale groentes en vruchten laat zien. We nemen een stuk gember mee dat hij zo voor onze neus uit de grond haalt en als laatste rijden we naar een krater waar allerlei zwaveldampen uit de grond borrelen. Het bijzondere van deze krater is dat deze koud is. Dat komt doordat hij erg diep is en de hete lucht eerst gekoeld wordt door al het grondwater in de berg voordat het aan de oppervlakte komt. Inmiddels wordt het al donker als we terug rijden en we zijn ook moe van alles wat we gezien hebben. We besluiten nog een dagje te blijven in de Rupert Bay bij Portsmouth en maandag verder te varen richting Antigua.
Als uitsmijter nog een mooie uitspraak van Wouter. Aranka kijkt op de Facebook pagina van Kids4Sail, een site waar je kan zien welke andere boten ook kinderen aan boord hebben. Ze vertelde mij over deze site waarop Wouter boos roept, “Hoezo kids for sale?!” Het jochie leert al aardig Engels….
De kids zijn onderweg druk bezig met schoolwerk. Wouter heeft zijn taalblokken weer als laatste bewaard tot het einde van deze week, omdat hij die vreselijk vind. Hij vindt dat hij bij taal zoveel moet schrijven en heeft er daarom een hekel aan. Maar ja, ik ben weer de strenge moeder/juf en het moet echt. Myrthe heeft ook allemaal taalblokken. Die vindt dat juist erg leuk. Inhoudelijk beantwoordt ze alle opdrachten ook uitstekend. Maar uiteindelijk baalt zij ook van taal als ik vind dat ze fatsoenlijke zinnen moet maken, die beginnen met een hoofdletter en eindigen bij een punt en een werkwoord en onderwerp bevatten. Wat een onzin zegt ze dan. Maar ja door haar manier van schrijven is ze inmiddels wel vergeten hoe alle hoofdletters moeten die ze in groep vier heeft geleerd. Kortom reden genoeg voor mij om stug vol te houden. Maar ook Roelof vindt mij soms erg streng…
Daarna zetten we onze motortocht weer voort. En om 13.00 uur komen we bij Marigot Bay uit. Het is een natuurlijke diepe baai, die ook wel wordt gebruikt om te schuilen voor hurricanes. We varen een rondje helemaal naar binnen. Maar wij willen geen 30 dollar betalen voor een mooring, dus net aan de buitenzijde proberen we te ankeren. Tot nu toe heeft ons Rockna anker altijd in 1 keer goed gelegen. Maar hier niet! De eerste keer krijg ik de zenuwen. Want we zijn duidelijk aan het krabben, terwijl Roelof nog relaxed een paar grapefruits/pompelmoezen koopt bij een bootboy. Bij de tweede poging ga ik zwemmen en snorkelen om te checken. Ik dacht dat het anker prima lag in het zand, maar nee hoor. We komen weer veel te dicht op de andere omliggende ankerende boten af. Dus laatste en derde poging. Keddunk…. We liggen. En het anker lijkt zich nu echt goed vast te hebben gegraven gezien de “keddunk” als we achteruit varen. Maar niets is minder waar. Het anker ligt achter een rots. Maar ja het blijkt wel te werken. Lekker laten liggen dus.
De volgende dag varen we weer verder naar Rodney Bay. We vertrekken vroeg en varen 10 mijlen op de motor. De kinderen doen onderweg school, voor zover dat gaat (schrijven op een varende boot blijft er slordig uit zien!). Omdat er veel wind tegen staat gaat het maar langzaam vooruit. Als we in de ruime baai “Rodney Bay” komen staan er door de harde wind nog behoorlijke golven. Het lijkt ons daarom rustiger om de lagoon in te varen en daar rustig aan een mooring te liggen in plaats van te ankeren voor het strand. We varen via een smalle ingang de lagoon binnen. We varen voorbij de haven en daarachter is de poel van 2 meter diep met moorings. Daar liggen we heerlijk relaxed omgeven door apartementen rondom, met de tuin aan het water en soms ook een jacht in het dok. Hier woont duidelijk het meer welgestelde deel van de bevolking…
Dan is het weekend. Zondag is er iets rustiger weer voorspeld en plannen we de oversteek naar Martinique. We hebben dus nog de zaterdag om het eiland te verkennen, maar we beginnen de dag met lekker vers stokbrood dat we hier kunnen krijgen. Daarna spelen we Stap Op, een oud oer Hollands spel waar de kinderen maar geen genoeg van krijgen, (maar ik wel).Zeker als je het met zijn vieren speelt kan het soms eindeloos duren en de eerste twee rondes kan ik helemaal niets, ik word er nog bijna sacherijnig van…
25 Feb 2015, Vandaag zijn we aangekomen op Mayreau, vlak bij de Tobago Cays. We liggen in Salt Whistle Bay voor anker midden tussen moorings. Dat is altijd een beetje link omdat wij vijfentwintig meter ketting voor ons hebben liggen en als de wind draait dus een veel grotere draaicirckel hebben, dan de boten an een mooring. Maar het was een mooi plekje en we passen er precies in. Het is een prachtige baai, aan het eind ligt een strand met palmbomen. Het eiland is hier heel smal en achter de palmbomen zie je de helder blauwe zee aan de andere van het eiland.
De volgende dag maken we een wandeling over het eiland volgens onze “Willem Smit travel guide”. Willem, van de Tignanello, heeft ons in Suriname allerlei tips gegeven over waar we wel en niet naar toe kunnen gaan in de Carib. Ik heb dat allemaal netjes in mijn I-Pad ingetypt en nu komt dat mooi van pas. Alhoewel we net gezwommen hebben vinden Myrthe en Wouter het nodig om, als we uit de dinghy stappen, in hun onderbroek weer het water in te duiken. Met kletsnatte onderbroeken wandelen ze daarna met ons over het enige weggetje van het eiland naar het plaatsje aan de andere kant van de berg. We hebben boven op het eiland bij het kerkje een prachtig uitzicht over de Tobago Cays en daarna lopen we op aanraden van Willem naar Dennis Hideway’s restaurant waar we wat drinken en Dennis de groeten doen van Willem. ‘s Avonds eten we bij de Salt Whistle Bay Club, wat wel lekker is, maar waar we ook meer dan twee uur op ons eten moeten wachten. Aranka en ik vinden dat niet zo erg, want we hebben een prachtig uitzicht op de baai en als het donker wordt gaan er gezellige lampjes aan, maar Myrthe en Wouter hebben zo langzamerhand wel heel veel honger. Net als we willen opstappen omdat we het welletjes vinden komt het eten alsnog en het is nog lekker ook.
We staan vr 27 feb vroeg op, en maken de boot klaar. We willen vandaag naar Admirality Bay op Bequia varen. Via Whatsapp weten we dat de Tinkerbel vandaag ook het plan heeft Van St. Lucia naar Bequia te komen, dat zou erg gezellig zijn. De Tinkerbel kennen we uit Nederland en ze hebben twee dochters in dezelfde leeftijd als Myrthe en Wouter. Wouter ziet vanaf dit moment ook in elk zeilschip de Tinkerbel. Myrthe en Wouter doen al voor we vertrekken twee blokken voor school want tijdens het varen zal er wel niet zoveel van komen en het is natuurlijk wel leuk om meteen te kunnen spelen met de kinderen van de Tinkerbel als we aankomen.
Zondag gaan we samen met de bemanning van de Tinkerbel naar een het Old Hegg Turtle Sanctuary, een soort zeehonden crèche, maar dan voor schildpadden. “Mr Turtleman” legt uit hoe ze hele jongen schildpadjes vangen en hier laten opgroeien tot ze veertien jaar oud zijn. Dan worden ze weer losgelaten. De kans op overleven is hiermee veel groter dan als ze niet gevangen worden en de kans op overleven slechts enkele op duizend jonge schildpadjes is. Aranka vraagt de man zijn oren van het hoofd, maar Mr Turtleman vind duidelijk ook erg leuk om te vertellen. De schildpadden kunnen 200 jaar oud worden en pas als ze 25 jaar oud zijn kunnen ze eitjes leggen. Dat doen de vrouwtjes dan om het jaar. De schilpadden zijn solitaire beesten, dus ze doen niet echt lief tegen elkaar. Ze bijten elkaar en dat vraagt dus nog best wat verzorging door Mr Turtleman. Hij ontvangt ook schoolkinderen en vertelt hun alles over de schildpadden. Heel nuttig, want daardoor weten de kinderen (en ook hun vissende ouders) dat het vangen van schilpadden 
Als we terug zijn in Port Elizabeth wandelen we nog even langs de kade en eten een heerlijk gemberijsje bij Gingerbread. ‘s Middags gaan we weer zwemmen bij Tony Gibbons Beach waar ik nu door vier ipv twee kinderen wordt belaagd waarbij Myrthe en Wouter natuurlijk even aan Luna en Nika moeten laten zien hoe ze hun papa kopje onder kunnen duwen…
Maandagochtend beginnen we de week goed met pannenkoeken. Dan luisteren de kinderen nog een luisterboek (“Groep zeven slaat terug”) voordat we Luna en Nika weer terugbrengen naar de Tinkerbel, zodat zij daar en Myrthe en Wouter bij ons hun schoolwerk kunnen gaan doen. Als Myrthe en Wouter klaar zijn met school brengen we ze naar de Tinkerbel waar ze verder spelen. Samen met Aranka ga ik naar het plaatsje Port Elizabeth waar we alvast uitklaren en nog wat boodschappen doen. Het is echt een erg gezellig plaatsje waar nu, maandag, de winkeltjes ook open zijn. ‘s Avonds wilde we eigenlijk met de Tinkerbel gaan barbecueën, maar het weer betrekt en de ene na de andere hoosbui komt overzetten. We eten daarom erg gezellig op de Tinkerbel. Eerst de kids, die daarna verdwijnen in de voorpunt en daarna eten wij met Jan en Ankie. Het wordt natuurlijk weer veel te laat en als we vertrekken nemen we afscheid, waarschijnlijk is de volgende keer dat we elkaar zien over een paar jaar in Nederland, de Tinkerbel gaat verder naar het zuiden en dan naar het westen richting Panama, wij gaan naar het noorden en dan richting Azoren. ‘s Avonds kijk ik nog even naar het weer en besluiten we vroeg te vertrekken. De wind lijkt OK, maar er zijn wel veer buien en het is toch 55 mijl hoog aan de wind… We bereiden nog wat zaken voor zodat we snel weg kunnen en zetten de weker om half zes.
De volgende ochtend staan we inderdaad vroeg op, maken de boot klaar en vertrekken om half zeven. Er staat een goede puist wind en tussen Bequia en Saint Vincent staan zoals voorspelt inderdaad hoge golven maar de White Witch werkt zich er kranig doorheen. In de luwte van Saint Vincent neemt de wind af en moeten we zelfs een stuk motorzeilen, maar na Saint Vincent krijgen we niet minder wind zoals voorspelt, maar juist meer. Het wind giert om de boot. We hebben twee riffen in het grootzeil en de genua ook maximaal gereefd. Toch zit het gangboord (en de zonnecellen) meer onder dan boven water en ook aan de hoge zijde komen regelmatig golven over het dek die tot achter op de boot spoelen. Nou ja het dek wordt weer goed gespoeld… Dan komt er ook nog zware bewolking opzetten en even later begint het te plenzen. Gelukkig houden we er wel een lekker gangetje in van zes knopen zodat Saint Lucia gestaag dichterbij komt. We kunnen er alleen niets van zien want alles om ons hen is grijs. Als het opklaart zien we Saint Lucia met de Pitons, dat kan niet missen. In de bui is wel een onderdeel, waarmee het dek aan de mast zit bevestigd, naar beneden komen zeilen en dat ligt nu binnen in de mast. Ik weet eigenlijk niet precies hoe belangrijk dit onderdeel is, maar we kunnen weinig anders dan gewoon doorvaren, we hebben al maximaal gereefd en motoren tegen de hoge golven in lijkt me eerder meer dan minder belasting op de boot geven. In de bui zijn we wel wat hoogte verloren, maar nu we achter het eiland komen en het opklaart, ruimt de wind en kunnen we toch nog precies de baai bij de Pitons aanlopen. Als we de motor aanzetten trilt het schip ongewoon. We proberen even zijn achteruit, maar het trillen blijft. We varen rustig de baai in en bij het strijken van de zeilen zie ik, als Aranka een stukje achteruit vaart, opeen een hele berg zeewier onder het schip vandaan komen. Dat was dus wat er in de schroef of het roer hing…
We hebben geluk, er is nog precies één mooring vrij. we liggen in een natuur reservaat en ankeren mag hier niet omdat je dan het koraal kan beschadigen met je anker. Ankeren kan ook nauwelijks want het is al direct vlak bij de kust zestien meter diep…. We liggen weer op een prachtig plekje en een stuk rustiger dan bij Bequia. Woensdag varen we in baai verder waar ik ga inklaren in Soufriere. Ondertussen kunnen Myrthe en Wouter gewoon doorwerken met school. Als ik ingeklaard ben varen we weer terug naar ons mooie plekje tussen de Pitons. ‘s Middags zijn we een paar uur bezig om de beugel die de mast in was gevallen er weer met een touwtje uit te hengelen. Na veel geprutst lukt het en de mast zit nu weer goed vast aan het dek. Later gaan we nog snorkelen bij de rotsen. Het is prachtig, we zien prachtig koraal met paarse en groene kleuren en veel vissen, onder andere Baracuda’s.
