Aangezien we morgen (vrijdag 28/11/2014) naar Mindelo op São Vicente willen varen kunnen we vandaag nog mooi een wandeling maken op São Nicolau. Van de eigenaar van het restaurant Santolanda, die jaren in Rotterdam gewoond heeft en goed Nederlands spreekt hebben wij gehoord dat het National Parc bij Monte Gordo erg mooi is. Nadat de kinderen hun school af hebben varen we met de dinghy naar de kant. Zoals gewoonlijk zijn er weer veel kinderen die op onze dinghy willen passen, maar ik zeg altijd maar terug dat dat helemaal niet nodig is omdat de mensen hier zo aardig en eerlijk zijn. En…tot nu toe heb ik gelijk (klop klop).
Met een minibusje (type VW busje) gaan we mee de berg op tot het begin van het National Parc. De busjes heten hier “Collectief” wat inhoud dat er minimaal 12 mensen in gaan en als het een beetje meezit gaan er wel tot 20 man in. We worden keurig bij het begin van het Parc afgezet. In Tarrafal (waar onze boot voor anker ligt) is het eiland kaal en droog, maar hier boven op de berg is het groen en groeit er van alles. We lopen het National Parc in en komen langs verschillende controleposten. Beneden zeggen ze dat we boven moeten betalen, en boven zeggen ze dat we beneden moeten betalen. Nou ja, we hebben een kaartje mee gekregen en we gaan zeker niet terug naar beneden…
Het is inderdaad een prachtige wandeling, met veel bloemen, heel veel kleuren groen en zo nu en dan een stuk in de mist. We hebben een route die niet moeilijk is en kunnen heerlijk genieten van de mooie vergezichten. Halverwege komen we nog een ezeltje tegen bij een verlaten boerderijtje en zien we een net hangen waarmee water uit de wolken -die hier bijna altijd hangen- wordt gevist. We kunnen nog naar de top van de Monte Gordo lopen, maar die ligt in de wolken, dus dat laten we maar. Als we even later op een kruising komen lijkt het pad dat wilden nemen niet te bestaan. Na wat struinen vinden we toch iets wat op een pad lijkt, maar het is duidelijk al lange tijd niet meer gebruikt en het pad is behoorlijk dicht gegroeid. We proberen het nog wel een paar honderd meter, maar het wordt steeds minder pad en steeds meer bos, en dat langs een hele steile helling. Niet echt handig om door te gaan met twee kids terwijl het over een paar uur donker wordt en wijs als we blijkbaar toch geworden zijn, besluiten we gewoon dezelfde route terug te lopen. Gelukkig ziet het er vanaf de andere kant toch weel heel anders uit, en we genieten er niet minder om.
Terug op de weg komt er al snel weer een “Collectief” busje aanrijden en voor we het weten zijn we terug in Tarrafal. Het is inmiddels donker en we gaan eerst een hapje eten bij Santolanda. Er is alleen tonijn op het menu wat we gisteren ook gegeten hebben, maar het is weer heerlijk zeker na een wandeling door de bergen. Als we ‘s avonds terug naar de boot willen varen met de dinghy raakt de schroef een steen. Daarna maakt de motor nog wel een hoop kabaal, maar vooruitkomen doen we niet meer. Al snel krijgt de wind vat op ons rubberbootje en drijven we zo de zee op… Gelukkig hebben we nog een paar peddels aan boord, en alhoewel een van de roeidongels is afgebroken lukt het ons als voormalig zeekanoërs toch om samen (ieder aan een kant) de boot schuin tegen de wind in -en enigszins gelijk peddelend- weer richting ons schip te manoeuvreren. Aranka vindt het erg spannend en vindt het niet echt leuk, nou ja even later liggen we toch weer veilig bij de White Witch. Het is al laat en de kids gaan linea recta naar bed terwijl ik toch nog even check wat er nu met de motor aan de hand is. Als ik de schroef eraf haal zie ik dat de breekpen is gebroken. Die heeft dus gedaan waarvoor hij bedoeld is.We kijken in Mindelo wel of we een vervangend exemplaar kunnen vinden. Voorlopig hebben we de dinhy niet meer nodig, die gebruiken we pas weer in Paramaribo.
Vrijdag willen we vroeg op staan maar we zijn vergeten de wekker te zetten en worden gewoon om acht uur wakker. We gaan vandaag naar São Vicente, een tocht van ruim 40 mijl en we willen graag voor donker aankomen. Snel maken we de boot gereed voor vertrek (alles opruimen, zeilhuik eraf, rolfokhoes naar beneden, dinghy aan de davits optakelen etc.) Om negen uur lukt het om ons anker op te halen. De eerste paar mijl komt de wind van alle kanten en valt ook helemaal weg, maar zodra we achter de luwte van São Nicolau te voorschijn komen staat er een heerlijk windje. We lopen al snel acht tot negen knopen en zetten er toch maar een rif in. Met rif lopen we nog steeds meer dan acht knopen. Later neemt de wind iets af maar gemiddeld varen we toch met zeven en een halve knoop en schieten we dus lekker op. Het is heerlijk zeilen en we komen langs prachtige eilanden, eerst zien we Ilheu Razo, dan komen we langs Ilheu Branco en langs Ilha de Santa Luzia. Het zijn kleine maar ook steile en ruige eilanden. De wind neemt wel wat af tot ongeveer 12 knopen en we halen het rif uit het zeil. Maar de wind komt nog steeds uit de perfecte hoek waardoor we lekker blijven opschieten. Al snel varen we langs São Vicente. Opeens loopt de dieptemeter op naar 60 meter terwijl we op de kaart nog steeds in een gebied varen waar het meer dan 1000 meter diep zou moeten zijn. We weten dat de kaarten hier niet al te nauwkeurig zijn, maar dit is wel een erg grote afwijking… Waarschijnlijk zit er een laag in het water met een groot temperatuurverschil waarop de golven van de dieptemeter reflecteren, of er zwemt een grote vis op 60 meter diepte met ons mee… We houden de diepte meter in de gaten, maar maken ons er verder niet al te druk over, tenslotte als je op het IJsselmeer vaart is de diepte zelden meer dan 5 meter.
Als we om de noord-oost punt van São Vicente varen neemt de wind toe doordat we de acceleratie zone tussen São Vicente en São Antao in varen. We zetten twee riffen en rollen de genua een stukje in. Daarna zeilen we lekker met ca. 25 knopen wind van achteren. Bij Mindelo gijpen we en varen de beschutting van Porto Grande in. Tenminste dat dachten we…. De golven zijn inderdaad weg als we achter de kaap Ponta Joao Ribeiro varen, maar daarvoor in de plaats komen valwinden terug. Zo goed als het gaat halen we het zeil binnen en om ongeveer drie uur meren we af in een haven waar het nogal onstuimig is. Onze boot gaat in ieder geval behoorlijk heen en weer. De aankomst is erg leuk want Agnes en Bas van de TiSento staan op de kade en heten ons welkom. ‘s Avonds eten we op de Tisento samen nog met de bemanning van een Noors schip. Het is erg gezellig, Wouter en Myrthe verkennen de TiSento van binnen en “helpen” Agnes met koken en het wordt natuurlijk weer veel te laat voor de kids, maar ach, morgen is het zaterdag en dus hebben ze geen school.
Mindelo is een erg gezellige stad. Het centrum ligt om de haven heen. Zo nu en dan komt er een cruise schip binnen en dan stromen er weer hele hordes toeristen binnen maar verder is het erg relaxed en rustig. het is leuk om te zien hoe elk eiland weer een heel eigen sfeer heeft. Mindelo is een wat grotere en drukkere stad dan de eerdere steden die we gezien hebben. we gebruiken de tijd die we hier hebben om ons voor te bereiden op de oversteek naar Suriname. We bergen de dinghy op, maken de boot schoon, rusten lekker uit, vervangen de filters van de watermaker, doen de was, vullen een gasfles en nog een hele lijst van die klusjes. We gaan nog een dag zwemmen op het strand waar je ook heerlijk in de schaduw op een terrasje kan zitten, boekje lezen, biertje drinken, nou ja je ziet het wel voor je…
Zondag komt de Volonté laat in de avond aan. Eric heeft zijn aankomsttijd al gemaild en we zien ze ook op de AIS ruim van te voren aankomen. We helpen ze met afmeren, want de ondersteuning vanuit de haven is in de avonduren toch iets minder dan overdag. Het is erg leuk ze weer te zien en Wouter en Myrthe verdwijnen samen met Jesper en Thomas ergens op een boot. Aranka heeft extra veel eten gekookt zodat Eric, Denise, Jesper en Thomas ook nog een hapje kunnen mee-eten en we onze ervaringen sinds La Gomera kunnen uitwisselen. Dat blijft een leuk onderdeel van onze reis, de andere vertrekkers die we hebben leren kennen en die we steeds weer tegenkomen.
Maandag zien we nog een Nederlandse boot in de haven liggen, een grote Lagoon 450 catamaran. Het is de 99 Bottles met de bemanning Maarten en Simone en een opstapper Henny en hun kinderen Pieter, Dirk, Roel en Noor die net als Myrthe ook 9 is. Al snel is de nieuwe boot de favoriete speelboot van de kinderen geworden. ‘s Avonds drinken we wat en gaan we uit eten met de bemanning van drie boten. Het is voor mij de eerste keer dat ik een catamaran van binnen zie, en jeetje, wat is dat ruim en groot. Ook heel bijzonder dat alle boeken gewoon los liggen in de kajuit, voordeel van een schip dat gewoon recht vaart. Nou ja, wij kijken dus wel even onze ogen uit naar alle gemakken en luxe aan boord van de 99 Bottles. Het is ontzettend gezellig en wordt natuurlijk wel weer erg laat maar de kinderen genieten er enorm van om met elkaar te spelen.
Woensdag gaan we samen met de bemanning van de Volonté naar São Antao, een eiland op een uurtje varen ten westen van São Vicente. Het is erg lastig ankeren bij São Antao, daarom gaan we er met de ferry heen. We hebben eigenlijk nog niet zo’n heel goed idee wat we er gaan doen, maar het schijnt erg mooi te zijn. We kunnen met zijn achten een busje huren, maar als we op het eiland zijn vertelt een vriendelijke mevrouw van de toeristen informatie ons dat je ook een mooie wandeling kan maken rondom een krater en dan door de Valé do Paúl naar beneden. We besluiten dat te doen en rijden met een “Collectief”-busje omhoog naar de Cova krater. De chauffeur wijst ons welk pad we moeten hebben en even later lopen we echt in een prachtige omgeving door de Cova krater met oneindig veel kleuren groen om ons heen. Ook hier is het weer fascinerend hoe snel het landschap verandert van een droog woestijngebergte naar een prachtig groen berglandschap. We moeten een pad rechtsaf hebben om uit de Cova krater te klimmen. We missen de afslag maar gelukkig zien we andere wandelaars die een gids bij zich hebben het goede pad nemen. Halverwege staat er een koe op het pad, en ja… dat is na de eend eerder op Gomera toch ook wel eng. Wouter durft er niet langs, gelukkig gaat de koe na een paar klopjes op zijn zij van het pad af zodat Wouter er snel langs kan rennen.
![](https://lh4.googleusercontent.com/-txD1LCqpib0/VIDIC-DUKUI/AAAAAAAAe4g/d248lit3MTs/s288/DSC_2836.JPG" "Klimmend uit de Cova krater op São Antao")
Na een korte klim komen we bij de pas, waar het koud en mistig is, naar de Valé do Paúl waar onze wandelroute verder gaat. Ook de Valé do Paúl is prachtig, het wandelpad kronkelt onder ons naar beneden tussen groene hellingen richting een dorpje. Het is wel steil afdalen en als we in het dorpje zijn, zijn we ook wel moe. We drinken wat en lopen dan weer verder. Maar eerst wachten we een begrafenisstoet af die langs komt. Het is indrukwekkend om te zien, vooral omdat de stoet wandelend de hele berg afloopt naar de kust en door een aantal oudere dames bovenop de berg wordt nagezongen.
Alhoewel het nog steeds en prachtige wandeling is beginnen we toch moe te worden en als een busje langskomt richting Porto Nova stappen we direct in. Al met al een heerlijke dag wandelen en ook erg gezellig samen met de Volonté-ers.
‘s Avonds wordt de puzzel die we van Willem Taverne hebben meegekregen afgemaakt. Het wordt natuurlijk weer later dan de bedoeling was en donderdag zijn de kinderen dan ook nog moe. Met name Wouter heeft echt geen zin in school en is tot zes uur ‘s avonds bezig met afwisselend boos zijn, niet willen werken, dan toch iets doen, maar toch niets doen om dan maar weer eens boos te worden enz. enz. Een leuke afwisseling is dat ze met hun juf van de Wereldschool, Ineke Hoffies skypen, en vertellen over onze reis. Dat is leuk om te horen en altijd weer opmerkelijk wat zij dan als hoogtepunt van de reis benoemen. Myrthe noemt dat ze twee auto’s in Hellevoetsluis heeft zien botsen en Wouter dat hij bij de 99 Bottles op een mini-Ipad heeft gespeeld…
Vrijdag gebruiken we om samen met Eric en Denise inkopen te doen. We slepen meerdere malen tassen en winkelwagentjes vol eten en drinken naar onze boten om ze zo vol te stouwen voor de oversteek. Ook de gasfles is inmiddels gevuld, dus we zijn wel klaar om zondag te vertrekken. Als ik naar de Grib-files kijk zie ik echter wel wat weinig wind begin komende week… ‘s Avonds vieren we samen met de Volonté Sinterklaas. Alle pakjes zitten in een grote teil die samen met een grote sinterklaasvlag in de mast is gehesen. We eten een hapje bij de “floating bar” bij de haven en als we teruglopen naar de boot staat het deklicht aan zodat je de pakjes met de vlag duidelijk ziet hangen. Het is duidelijk, de zeilpiet is langs geweest en heeft de pakjes in de mast gehangen. Samen hebben we toch nog een heleboel pakjes en het is erg gezellig. Als we klaar zijn met uitpakken zijn de kids klaar wakker en willen ze het liefst nog gaan skateborden, maar de volwassenen vallen om van de slaap. ‘s Ochtends (zaterdag) kijken we nog eens wat beter naar de Grib-files en rekenen onze route door als we zondag middag vertrekken. We zien dat we dan toch een lange periode nauwelijks wind hebben en waarschijnlijk meer dan veertig uur moeten motoren… Dat slaat meteen een flink gat in onze dieselvoorraad en dat vinden Aranka en ik beiden niet erg aantrekkelijk. De keuze is of vandaag al vertrekken, of wachten tot dinsdag als er weer wat meer wind komt. Denise is vandaag jarig GEFELICITEERD!!, dus we lopen even langs bij de Volonté om Denise te feliciteren en te overleggen wat nu wijsheid is. Nog voordat we daaraan toe komen hoor ik achter me een grote plons. Als ik me omdraai zie ik Wouter in het water liggen. Gelukkig maar dat ie kan zwemmen! Snel trek ik hem weer op het droge, maar dan volgt een grote huilbui, nog moe van gisteravond en heel erg geschrokken. Nou ja we moesten toch nog douchen en nu Wouter doorweekt is lukt het om hem mee te krijgen… Na het douchen overleggen Aranka en ik en we vinden vandaag vertrekken geen goed idee. Wordt het toch nog haasten, en ook niet erg gezellig als Denise vandaag jarig is. Rond dobberen op zee is ook niet onze hobby en dertig procent van je diesel voorraad aan het begin opmaken is ook niet slim. Dan blijft over om dinsdag te vertrekken, uiteraard afhankelijk van het weer. Nu dat ei gelegd is, ga ik eerst maar even mee met de kids die dolgraag willen skateboarden op een pleintje in Mindelo.
Wouter en Myrthe zagen Franse kinderen met een wandelstok lopen, en willen er natuurlijk ook een hebben. Nadat ik ze heb uitgelegd dat al die kunststof helemaal niet goed voor het milieu is, en dat vroeger (toen alles beter was…) de mensen met gewone houten stokken liepen, voelden ze daar ook wel voor. Eerst sleepten ze een halve boom achter zich aan, maar na een tijdje vonden we een paar prima stokken waarmee ze als echte berggeiten de berg op en af stormden. Wij waren wel verbaasd hoe leuk Wouter en Myrthe het wandelen vinden. Meestal spelen ze een spel waar ze geheel in opgaan en volgens mij lopen ze elke wandeling minimaal twee keer want ze blijven met onuitputtelijke energie heen en weer rennen.
De wandeling gaat door een prachtig gebied, het eerste stuk is een dicht bos begroeid met mos waarmee het vocht uit de lucht wordt gehaald. Zo nu en dan hadden we een prachtig uitzicht over de bergen. Even later lopen we langs een beekje waaruit uiteindelijk een 200 meter hoge waterval ontstaat. We genieten van de wandeling, maar we moeten wel een beetje doorlopen. Volgens de mevrouw van de toeristen-informatie hadden we al de bus van half elf moeten hebben om op tijd voor de laatste bus bij het eindpunt te zijn, maar toen waren we nog druk bezig om de kinderen te motiveren om school te doen. Dat blijft lastig en mijn respect voor de juffen en meesters op school groeit met de dag. Wij hebben de bus van twaalf uur genomen en willen toch wel graag de bus terug halen. Als we na drie uur lopen het bos uit komen hebben we een prachtig uitzicht op het dal van Hermigua waar ook weer tal van “terrassen” gemaakt zijn om groente en fruit te verbouwen tegen de steile hellingen.
Wouter en Myrthe hebben genoeg van de stokken, en nu blijkt nog een voordeel van gevonden stokken, je kan ze gewoon weggooien. Als we langs een stuwmeertje lopen, komt een nieuwsgierige eend bij Wouter en Myrthe kijken. Met name Wouter vindt dit maar eng en roept streng tegen de eend: “Eend, ga weg!”, maar eend vindt zo’n schreeuwend jongetje wel interessant, en waggelt vrolijk verder naar Wouter toe. Uiteindelijk krijgt Wouter het te benauwd en rent hij verder het pad af, weg van eend.
Even later zie ik Wouter ver onder mij en aan de andere kant van het dal. Myrthe is nog verder naar voren gerend en helemaal uit beeld verdwenen. Als wij even later ook beneden zijn zit Myrthe te huilen in de modder, ze is uitgegleden en nu is haar knuffel vies. Tsja, dat ze zelf ook onder de modder zit en dat haar trui naast haar ook in de modder ligt is voor haar slechts een onbeduidende bijzaak. En over het verschil tussen hoofd- en bijzaak kan je dan met Myrthe heel goed ruzie maken. Gelukkig komt Aranka er ook snel aan, zij heeft meer inlevingsvermogen in Myrthe’s wereld en zo zijn we ook snel weer vrienden. Beneden hebben we nog even tijd om wat te drinken voordat we weer terug rijden met de bus. Wel indrukwekkend hoe de chauffeur de bus door het donker over de steile en bochtige wegen rijdt. We zijn behoorlijk moe en terug in La Gomera eten we friet met hamburger bij de plaatselijke snackbar. De bemanning van een aantal Franse boten eet hier ook en we raken aan de praat. Het blijkt dat zij ook op een pakketje wachten uit Frankrijk om de keerkoppeling van hun schip te repareren. Pakketjes en Canarische eilanden lijken niet de meest ideale combinatie…
Maandag komt zowaar het eerste pakketje aan, en er wordt mij plechtig beloofd dat het tweede pakketje nu ook snel zal volgen. Bovendien krijg ik contact met Rob Wink, die meteen de zo nodige “trace” aanvraagt. Vandaag gaan we samen met de bemanning van de Volonté op pad. We nemen de bus naar Lomo de Balo in het dal van Valle de Gran Rey en lopen vandaar naar het plaatsje Valle de Gran Rey. Volgens onze voormalige buurvrouw Bep is dit het mooiste dal van La Gomera, en nu we er toch langer zijn, laten we dat niet liggen. Het is inderdaad prachtig, de terrassen waarop groente en fruit wordt verbouwd zijn hier prachtig. Aranka kijkt haar ogen uit naar alle verschillende groentes, die hier op terrasjes worden verbouwd. Wouter en Myrthe spelen met Jesper en Thomas en hebben de grootste pret. Ze hebben elkaar niet meer gezien sinds wij in Marokko aankwamen, en hebben elkaar weer een heleboel te vertellen, al gaat dat niet over de reis maar meer over spelletjes op de I-Pad… Die nacht slapen onze kinderen op de Volonté en hebben wij het rijk voor ons alleen.
