Aangekomen op Admirality Bay, Bequia

Net aangekomen in Admirality Bay op Bequia na een dagje tegen de wind in hakken met meer dan genoeg wind. Voorspellingen gaven aan 6, afnemend tot 5 maar het werd 6 toenemend tot 7. Gelukkig is het warm dus ook niet erg als er zo nu en dan een plens water over komt. Onderweg ook nog de Roque tegengekomen.

Admirality Bay ziet er ook weer prachtig uit en net is ook de Tinkerbel binnengelopen, die hebben we voor het laatst is Amsterdam gezien. Leuk om ze weer te zien!

Myrthe en Wouter zijn er al naar toe gezwommen.

Zwemmen met schildpadden op de Tobago Cays

Zeilend tussen de riffen door lopen we de Tobago Cays aan. Je moet hier goed opletten dat je niet op een rif vaart, maar met onze plotter en het heldere water is het goed te zien waar de riffen allemaal liggen. Het water is hier super helder met wel twintig meter zicht. Wouter heeft een nieuw spel bedacht, hij bestuurt de boot met het buitenboord motortje.
Onderweg van Union Island naar de Tobago Cays zien we de eerste schildpad zwemmen. Een grote met toch zeker zo’n 40 cm lang schild. ًWe varen tussen de eilanden Petit Rameau en Petit Bateau door en ankeren vlak bij het strand van Baradel waar ook veel schildpadden zitten. De kids springen direct in het lichtblauwe water en zwemmen samen met een schildpad rond. Wat is het hier mooi. De Puff ligt er al en je ziet Frieda gewoon genietend op het voordek zitten. Het is een prachtig plaatje, de groene Puff in helder blauw water.

Mooiste ankerplekje verboden
Maar goed het goede humeur krijgt het even lastig als de autoriteiten zich melden. We liggen in een Natuurpark en daar wordt geld voor geïnd. Dat is natuurlijk prima, maar als we worden gesommeerd om ergens anders te ankeren vinden we dat minder leuk. We liggen uiteraard op het mooiste plekje helemaal keurig zoals in alle pilots de ankerplek staat aangegeven. Maar ja, de catamarans om ons heen liggen aan een duur betaalde mooring , en dan mag je niet voor hun neus gaan liggen en moet je achteraan ankeren. Ze laten nog even hun pas zien en wijzen er meerdere malen op dat we naar ze dienen te luisteren, omdat zij hier de dienst uitmaken. Als ze dan vragen of we het snappen zegt Roelof dat hij er helemaal niets van snapt en dan worden ze boos…Nou ja, uiteindelijk trekken we natuurlijk aan het kortste eind en liggen we een stukje verderop, eigenlijk ook even mooi.

Vers knapperige croissants
Als we weer voor anker liggen duiken we allemaal het water in. Daarna varen we met de zwemspullen in de dinghy naar het rif toe en binden de dinghy vast aan een mooring. Het zwemmen bij het rif lijkt wel of we in een aquarium zwemmen. Er komt weer zo’n grote schildpad langs zwemmen en verder zien we papegaaivissen en trompetvissen en andere tropische pracht waar we tussen snorkelen. Dit is echt gaaf. Wel staat er een flinke stroom vanaf de zee dus je moet oppassen dat je niet terug naar de dinghy stroomt.


De volgende ochtend is er een boatboy die baguettes en croissants verkoopt. Het kost wat, maar het smaakt zoals het hoort. Heerlijk Knapperig vers Frans brood, terwijl je van het ochtendgloren geniet in dit mooie stukje paradijs. Er zijn zwarte vogeltjes, die dit gebruik bij de jachten kennen en even langs komen. Zij genieten van de kruimeltjes. De vogeltjes zien er met hun zwarte veren niet heel bijzonder uit, echter is het geluid wat ze maken opvallend leuk en verrassend divers.

Ahhhhhhh, leguanen
De volgende dag gaan we even op het eiland vlak bij het rif kijken. Daar zitten allemaal leguanen. We ontdekken de een na de ander bij een korte wandeling. Ze klimmen ook in de struiken en zitten soms zo stil dat je ze al recht aankijkt voordat je ze in de gaten hebt. Even later zit er een heel groepje. Ik hurk om een foto te nemen vanaf een lager punt. Maar dan komen ze ineens op me af. Ik sta snel weer op. Het zint me niet helemaal, maar ja een leuke foto voor ons blog is ook belangrijk. Dus ik weer op mijn hurken, maar ik weet niet hoe snel ik me daarna uit de voeten moet maken als ik door 7 van die geribbelde en geschubde rood, groene en geel gekleurde beesten word omsingeld. Ik geef nog een gil en dan steken ze ook nog hun staart omhoog en schudden ja met hun kop. En dan ben ik ervandoor. Waarschijnlijk dachten ze dat ze iets lekkers van mij zouden krijgen, zegt Roelof.

Zwemmen tussen de schildpadden
We zwemmen en snorkelen nog langs het eiland. Er grazen schildpadden onder water en ze lijken niet eens schuw en laten je op gepaste afstand dichtbij komen als je rustig bent. Maar even later zien we een paar fikse buien aankomen en gaan we terug naar onze boot. ‘s Avonds gaan we barbecueën op het strand van Petit Bateau dat achter onze boot ligt. Het is best een stukje varen in de dinghy en we beseffen dat we terug tegen de wind en in het donker moeten varen en letten op langs welke schepen we allemaal komen en laten het licht aan op onze boot. Op het strand staat een strandtentje en daar zijn ze al druk aan het barbecueën. Frieda en Leon van de Puff zijn er ook en zitten al aan een mooi gedekte tafel en het eten ziet er zalig uit. Kreeft, gebakken groente en gevulde aardappels. De kinderen krijgen kip. Het is echt heerlijk met het mooiste uitzicht dat je je kan indenken, de ondergaande zon boven de Tobago Cays. Als het even later donker wordt schieten de lampjes boven ons hoofd aan. We zitten tussen de palmbomen en het is een gezellig en bijzonder plekje om te eten. Als er wordt afgeruimd doen de mensen de afwas in de tent. Er is een opossum op de afvalrestjes afgekomen en die knabbelt alles op. In de straal licht van de zaklamp zien we hem heel goed zitten. Als we uitgegeten zijn en de kinderen klaar zijn met spelen in het zand gaan we terug. We laten de zandkastelen en zandtorens van de kinderen achter en het valt mee hoe nat we worden in de dinghy. Tegen de wind in is het een langere tocht, maar we kunnen het gelukkig goed terug vinden. Die nacht komt er nog een squall over met in de piek 40 knopen wind. Gelukkig houdt ons Rocna anker het uitstekend, maar er zijn enkele andere schepen losgeslagen van hun anker die we opnieuw zien ankeren. Ik duik gauw weer in mijn bed.

Schildpaddenexcursie
Vandaag is het woensdag en Roelof vindt dat de kinderen op schildpaddenexcursie mogen in dit paradijs. Op school doen ze ook af en toe een stranddag of excursie, dus wij nu ook. Geen schoolwerk dus, heerlijk relaxed, want na mijn verkoudheid gisteren ben ik nog niet fit om weer juf te zijn. Bij onze kinderen vraagt dat topconditie en maximum geduld. Maar vandaag niet. Frieda is 29 februari jarig,maar omdat dat er dit jaar niet is vieren wij het vandaag. Het is waarschijnlijk ook de laatste keer dat we hen zien. Zij gaan hierna verder naar het zuiden en hebben ook meer dan een jaar. Wij gaan verder naar het noorden. Maar eerst koffie bij de Puff en een leuk cadeautje achterlaten. Myrthe heeft haar best gedaan om een papieren zak in de vorm van een taart te versieren, waar je een waxine lichtje in kan branden. Altijd leuk als zij weer iets creatiefs maakt. Ook kan ik de Puff nog van binnen zien, wat een mooie boot is dat zeg, mooi afgewerkt van binnen en heel gezellig. Lekker gekletst en koffie gedronken en dan het afscheid. (Dat hebben we al een paar keer eerder gedaan, ook op La Gomera dachten we elkaar niet meer te zien en idem toen we vanuit Mindelo vertrokken, maar tot nu toe blijven onze vaarroutes elkaar kruisen, dus wie weet… We zien al heel veel schildpadden rond de Puff zwemmen die adem komen halen, maar wij gaan nog even naar het rif om te snorkelen. Nog één keer in dit prachtige ‘aquarium’ kijken. Na het snorkelen halen we het anker op en vertrekken we tegelijkertijd met de Puff. Zij varen richting Union Island en wij varen naar Mayreau. Het is maar een klein stukje en we zetten alleen de genua uit. Er waait nog een fikse regenbui over en dan ligt ons anker alweer in de volgende baai.

Rum en Chocolade op Grenada


bijbootjes rond scheuren met 15 PK motoren
Woensdag ochtend komen we met het eerste ochtendgloren aan bij Prickly Bay op Grenada na een rustige oversteek. Het is duidelijk dat we hier in het cruisers gedeelte van de Carib zijn want er liggen zeker nog honderd zeilboten aan moorings of voor anker. Dat is toch heel anders dan de circa tien schepen bij Charlotteville. Toch is het een mooie baai met voldoende ruimte. Wij zoeken een plekje dicht bij de dinghy steiger waar we ook kunnen inklaren. Handig want wij hebben maar een klein motortje op onze dinghy. We zien hier veel bijbootjes rond scheuren met 15 PK motoren, leuk voor in de ankerbaai denk ik, maar het wordt ook snel gejat en is ook erg zwaar. Maar toch kriebelt het wel al die planerende bootjes, toch ook niet iets voor ons…?

Om een uur of negen kunnen we inklaren. Officieel is dat vanaf acht uur al mogelijk maar toen was er nog niemand te bekennen. Net voordat ik naar de kant ga komt de Synergi, de Noorse boot waarmee we samen opvoeren ook binnenlopen. We hebben al even contact via de marifoon en ze komen aan een mooring vlak bij ons liggen. De kinderen moeten eerst hun school afmaken voordat ze met de Linnea en Madelen mogen spelen. Het inklaren gaat behoorlijk efficiënt via Sailclear, een website op internet waar je de info van je boot en je bemanning eenmalig kan invoeren zodat je bij het inklaren alleen de datum en de haven hoeft aan te geven. Ik kon me nog herinneren dat ik hiervoor thuis een account had aangemaakt en met wat zoeken weet ik ook weer het wachtwoord en rollen al onze gegevens zo uit de computer. Toch moet de douane ambtenaar nog een heleboel formuliertjes invullen, en als hij even later aan het andere bureau gaat zitten en immigratie officer is geworden gaat hij met diezelfde formuliertjes aan de slag en stempelt uiteindelijk onze paspoorten. Betalen moet in East Caribbean Dollars, en die heb ik niet, ik geef wat euro’s als onderpand, dat kan dan weer wel. Bijzonder vind ik ook dat ik overal langs de paspoort controle kan zonder dat Aranka en de kinderen mee hoeven…

Viking versie van de ‘atomic bomb’
Ondertussen zijn Wouter en Myrthe al goed op weg met school en nadat we ‘s middag eerst gezwommen hebben gaan we met de dinghy naar de dinghy steiger aan de andere kant (NW) van de baai. Hier zit Budget Marine, een grote watersportzaak, waar we een nieuwe lamp voor het deklicht willen kopen. Het valt mee, ze hebben de lamp en zelfs ook in LED uitvoering, gaat niet zo snel kapot en gebruikt ook veel minder stroom. De prijs valt niet mee, welkom in de Carib! Maar gelukkig kunnen we hem belastingvrij krijgen, maar daarvoor moet ik wel op en neer om de inklaringspapieren te laten zien. Eerst gaan we geld halen, we krijgen een lift naar de bank.

Daarna proberen we met een busje naar de hoofdstad van Grenada, St. George, te komen, maar na een half uur rondrijden zijn we weer terug op de plek waar onze dinghy ligt. In de bus is inmiddels iedereen boos omdat de chauffeur eerst ging eten en toen nog een boodschap ging doen. Wij vinden het ook welletjes, hebben een mooie rondrit gemaakt over dit gedeelte van het eiland en zijn nu weer terug bij onze dinghy en dus stappen we samen met een aantal andere passagiers uit de bus. Gaan we morgen wel naar St. George. Terug op de boot klim ik de mast in en hangend in het bootstoeltje lukt het om zonder iets naar beneden te laten vallen, de draadjes aan de lamp te schroeven, en jawel, ons deklicht doet het weer. Aan het eind van de middag zwem ik met Myrthe en Wouter naar de Synergi waar ik een biertje drink. Wouter en Myrthe zwemmen met Linnea en Madelen en springen op alle mogelijke manieren van de boot. Dat werkt aanstekelijk op de Noren Stig en Rune (tweeling broer) die hun Viking versie van de ‘atomic bomb’ of ons Hollands bommetje! laten zien, kortom een hoop lol.

de Amerikanen vonden het welletjes

Donderdag gaan we nadat school klaar is naar St Georges. Met dezelfde busjes, waar bij ons maximaal 9 personen in passen, maar waar hier makkelijk 20 personen in passen rijden we (nu wel direct) naar St George. We lopen door het winkelcentrum en bezoeken het Fort King George dat nu dienst doet als werkruimtes voor van allerlei. Het fort is duidelijk niet onderhouden en maakt een vervallen indruk. In het fort zien we oa een gedenksteen ter nagedachtenis aan Maurice Bishop (en een deel van zijn regering) die in 1979 via een linkse coup aan de macht kwam en een aanhanger van Castro was. Dezelfde Bishop die Bouterse in Suriname beïnvloedde, onder andere met zijn mening dat je tegenstanders, waar je niet van kan winnen, beter uit de weg kan ruimen. Enkele maanden later vonden in Paramaribo de december moorden plaats…

In Grenada was er onder Bishop zijn leiding een dictatuur waar veel mensen met een andere mening in de gevangenis werden gezet. Wel verbeterde hij de medische zorg en het onderwijs. In 1983 werd hij gevangen gezet door het leger en zijn eigen mensen. Vervolgens werd hij bevrijd door het volk en vervolgens alsnog vermoord samen met een groot deel van zijn regering door de mensen die hem eerder gevangen namen. Blijkbaar was hij ook een tegenstander geworden waar je niet van kon winnen… Anyway, de Amerikanen vonden het welletjes en dropten meer dan 500 rangers op het vliegveld dat ondanks verzet van Grenada snel in Amerikaanse handen kwam. De Amerikanen werden door het volk met open armen ontvangen en nu meer dan dertig jaar later is Grenada een onafhankelijke democratie en komt vrij welvarend op ons over.

vier enorme ijsjes…
Na het fort lopen we langs “The Carenage”, de vissershaven met daaromheen leuke oude huizen en winkeltjes in een Frans Mediterrane stijl. In een supermarkt koop ik vier enorme ijsjes die we aan de kade opeten. Daarna kijken we nog in een andere watersportzaak naar nieuwe accu’s en zwemvliezen voor Myrthe en Wouter.

De accu’s die wij hebben zijn inmiddels wel erg oud. Eéntje is nog origineel uit 1996 en de andere is ooit vervangen toen die kapot was gegaan. We merken de laatste tijd dat de accu’s steeds moeilijker vol blijven terwijl we toch voldoende zonnecellen zouden moeten hebben. We draaien dan ons generatortje maar we vermoeden dat de werkelijke capaciteit van de accu’s inmiddels veel minder is dan toen ze nieuw waren. Na lang wikken en wegen besluiten we twee nieuwe AGM accu’s te kopen die even groot zijn als de oude maar ipv 140 Ah 200 Ah zijn, dus dat scheelt sowieso al bijna 50% capaciteit. En dan maar hopen dat deze het ook echt beter doen…

niet meer te houden en staat wild te swingen
Vrijdag bestel ik de accu’s en ‘s middags worden ze afgeleverd. De oude Mastervolt accu’s worden meteen meegenomen. Gelukkig doen de nieuwe accu’s het inderdaad veel beter, deze accu’s lijken sneller op te laden en minder snel leeg te lopen. Zakte met de oude accu’s de lading vaak tot onder de 60% en moest ik dan de generator aanzetten, met de nieuwe accu’s is de lading nog niet onder de 88% gedaald. Lijkt gelukkig dus een goed besluit te zijn geweest om de accu’s te vernieuwen… Ondertussen doen Myrthe en Wouter vandaag school op het land. In het restaurant zijn mooie tafels waar je lekker kan werken. Helaas is het geen succes, ze doen alles behalve werken. Aranka wordt er knettergek van. Maar na een dag lang ploeteren is het programma dan toch eindelijk klaar. ‘s Avonds gaan we naar het restaurant bij de dinghy steiger waar lekker wordt gedanst. Stig blijkt dansleraar geweest te zijn en steelt met Gina de show. Even later staan we allemaal te dansen met de kinderen. Zelfs Wouter komt laat in de avond de dansvloer op, hij stond al een hele tijd te kijken maar durfde niet. Als hij eenmaal op de dansvloer staat is hij niet meer te houden en staat wild te swingen met Myrthe en Linnea totdat dat natuurlijk mis gaat. Als Wouter probeert om Linnea op te tillen zoals hij Stig dat met Gina ziet doen, is ze toch iets te zwaar voor hem en valt op de grond. Gelukkig is het niet erg maar Wouter is er erg van geschrokken. Tsja, zo gaan die dingen, als je indruk wilt maken op een meisje…

mensen zijn ontzettend vriendelijk

Zaterdag kunnen we ‘s ochtends meteen op stap, het is weekend dus geen school. We willen eigenlijk naar The Grenada Chocolate Compagny, maar die blijkt in het weekend gesloten. Dan gaan we naar de Seven Sisters Falls, mooie watervallen waar je naartoe kan wandelen. Linnea en Madelen gaan met ons mee. Het lukt een lift te krijgen met ons zessen, naar de rotonde waar de busjes stoppen. Het is wel typerend voor de sfeer hier, mensen zijn ontzettend vriendelijk, en als je langs de weg staat om te liften stopt meestal de eerste auto die langs komt. Zelfs met zijn zessen nemen ze je gewoon mee. We vinden dan vrijwel direct een busje naar St. George’s. Het is duidelijk dat het voor Madelen en Linnea de eerste keer is dat ze in zo’n busje zitten en Madelen kijkt vol verbazing hoe er steeds meer mensen in het busje stappen. In St. Georges kopen we snel wat junkfood, want met hongerige kinderen wandelen lijkt ons geen goed idee. Het busje slingert de steile weg op de bergen in, langs steile hellingen met regenwoud in een prachtig palet van groene kleuren. Na een half uurtje worden we de bus uitgezet bij een pad dat naar de Seven Sisters Falls leidt.
Aan het begin moeten we een kaartje kopen en krijgen we een stok mee. De eerste kilometer is over een onverharde weg, maar dan gaan we linksaf een wandelpad op dat vrij steil naar beneden gaat. Even later zien we een goot langs het pad lopen waarmee beton naar beneden is gestort. De goot wordt weer afgebroken en werklui lopen met zware balken op hun nek de steile helling op. Beneden aangekomen vinden we een dragline en een aantal betonnen funderingen. Aan één van de werklieden vragen we wat ze hier gaan bouwen. Hij vertelt ons dat er een kabelbaan komt, nou ik ben blij dat we er nog zelf naartoe gelopen zijn. We lopen nog een stukje verder en komen dan bij de waterval die inderdaad prachtig ligt, midden in het woud. Er ligt een klein meertje onder de waterval waar we heerlijk zwemmen in fris zoet water.



een beetje te veel aan het worden is
Nadat we terug gelopen zijn komt er gelukkig snel een busje waarmee we een stukje terug rijden naar het Grand Etang Lake, een kratermeer midden op Grenada. We eten een hapje en kijken daarna in een bezoekerscentrum naar de uitleg over het meer. Na een klein stukje een berg op lopen komen we bij een prachtig uitzichtspunt. Net als we boven komen begint het te gieten, maar gelukkig is er een afdakje waar we kunnen schuilen. Het uitzicht is prachtig, je kan aan de ene kant de zee zien, aan de andere kant het meer waarbij het land heel geleidelijk over gaat in het meer via een dikke rand met waterplanten. We lopen terug en gaan naar het meer. Het pad is niet zo best en na een half uur lopen wordt het steeds glibberiger, maar het is wel prachtig door de jungle. We lopen langs het meer en het lijkt mij wel leuk om rond het meer te lopen. Voor mijn gevoel zijn we al over de helft, maar dat weet je nooit en we zien aan Linnea en Madelen dat het voor hun een beetje te veel aan het worden is. Bovendien wordt het over een uurtje donker dus stel ik toch maar voor om terug te gaan. Dit wordt door met name Linnea en Madelen met veel enthousiasme ontvangen! Als we terug lopen zien we dat we een verkeerd pad hadden genomen, nou ja het was wel mooi en leuk om door de jungle te banjeren ook al zitten onze schoenen en benen onder de modder. Gelukkig kunnen we terug bij het bezoekerscentrum onze schoenen en benen weer schoon spoelen.

de bus langs rijdt zonder te stoppen
Aangezien het al donker wordt willen we graag snel een busje terug naar St. Georges. Wij hadden afgesproken Linea en Madelen rond half zeven weer af te leveren maar dat gaat waarschijnlijk niet lukken. Zeker niet nadat de bus langs rijdt zonder te stoppen omdat hij al vol zit. Na nog een half uurtje wachten zonder dat er een volgende bus langs komt krijgen we gelukkig een lift van de restauranteigenaar waar we ‘s middags wat gegeten hadden. Het is inmiddels donker geworden en ik ben erg blij dat we hier niet met vier kinderen midden in de bergen in het donker op een bus hoeven te blijven wachten (waarvan het maar hopen is dat er nog een komt…) We hebben geluk, de restauranteigenaar is erg vriendelijk en brengt ons in een keer helemaal naar onze boot zodat we daar toch nog behoorlijk op tijd aankomen en Linnea en Madelen weer bij hun ouders afleveren. Alhoewel het wel een (wat te) lange dag is geweest hebben Madelen en Linnea het toch erg leuk gevonden om een dagje mee te gaan.

die helaas naar de bodem verdwijnt
Zondag 15 februari varen we één baai verder naar het westen, True Blue Bay. Hier liggen we heerlijk rustig met nog één andere boot. Even later komt ook de Synergi. We gaan nog wat drinken op de Synergi terwijl de kinderen aan het zwemmen zijn. Linnea laat haar duikbril in het water vallen, die helaas naar de bodem verdwijnt. Ik probeer hem nog op te duiken maar ik kan geen hand voor ogen zien. De zon staat al laag en ik beloof het later nog eens te proberen. Dinsdag probeer ik het weer, maar kan ik nog steeds niets zien, het water is te troebel. Toch vind ik na vier keer proberen wonder boven wonder de duikbril op de tast terug. Mooi, weer een biertje verdiend.

omtoveren tot heerlijke chocolade
Maandag bellen we ‘s ochtends naar The Grenada Chocolate Compagny waar ze nog op geheel authentieke wijze cacao bonen omtoveren tot heerlijke chocolade. De Chocolade wordt alleen vervoerd per zeilboot. Binnen de Carib met een snelle catamaran en naar Europa met de Très Hombres. Linnea, Madelen en Rune (oom van Madelen en Linnea) gaan ook mee. Na een busje naar St George nemen we daar een busje naar Grenville. Als we in Grenville aankomen biedt de chauffeur ons aan om ons voor een heel redelijke prijs door te rijden naar The Grenada Chocolate Compagny en daarna naar de River Antoine Rum Factory.

Bij The Grenada Chocolate Compagny krijgen we een rondleiding en laten ze ons zien hoe cacao bonen worden gepeld, hoe ze daarna worden gegist onder bananen bladeren en hoe ze daarna worden gedroogd. In grote bakken in de zon waar elk half uur iemand doorheen loopt om ze te keren. Daarna gaan ze in zakken naar de chocolade fabriek. We kunnen uiteraard ook chocolade proeven en kopen ook nog een voorraadje chocolade. Na de chcolade fabriek rijden we door naar de River Antoine Rum Factory. Dit is een fabriekje waar suikerriet wordt uitgeperst met een machine die wordt aangedreven door een watermolen. Daarna wordt het water uit het suikersap verdampt. Dit gebeurt door de pulp die van het suikerriet overblijft te stoken onder de bakken met suikersap. Daarna gist het gecondenseerde sap en dan wordt het gedestilleerd in een grote ketel die met hout gestookt wordt. Kortom dit werkt nog precies zo als een paar honderd jaar geleden. Echt prachtig om dit zo te zien werken en dan niet als een museum, maar gewoon als een commercieel werkend fabriekje! Uiteraard ook hier weer even proeven en een lekkere fles rumpunch meegenomen.

niet eerder zo gelukkig gezien
We vieren Myrthe’s verjaardag op woensdag 18 feb ipv vrijdag. Dan kunnen we haar verjaardag samen met Linnea en Madelen vieren en dat wil ze graag. Dinsdag gaat Aranka nog cadeautjes kopen in St George. Ondertussen probeert Wouter om de buitenboord motor te starten. Nu is dat op zich niets nieuws, want dat probeert hij zeker drie keer per week. Het is namelijk zijn grote jongensdroom om alleen in onze dinghy te varen. Ik vind dat maar niets en had eerst bedacht dat hij zijn roei-examen moest halen zodat hij ook weer terug kan komen als de motor uit valt en niet de zee op dobbert. Dat heeft hij inmiddels uitstekend onder de knie (hij roeit ook andere kinderen naar hun boot…). Toen had ik bedacht dat hij alleen met de motor kon varen als hij deze ook kon starten. Dat hielp beter want dat is hij nu al zes maanden aan het oefenen, maar vandaag lukte het! Nou toen mocht hij ook alleen door de baai varen, of beter gezegd scheuren. Want alhoewel wij een piepklein motortje hebben van 2,5 PK lukt het Wouter in zijn eentje toch om ermee te planeren en dan snoeihard door de baai te scheuren. Ik heb hem geloof ik niet eerder zo gelukkig gezien. Hij heeft het de hele dag ook over niets anders meer. Aranka vindt het uiteraard maar niets, maar ik vind het toch ook wel mooi (zolang er geen ongelukken gebeuren). Aan het eind van de middag stellen de Noren voor terug te varen naar Prickly’s Bay omdat ze het te veel vinden schommelen. Wij vinden het best, kunnen we donderdag 19 februari makkelijk uitklaren als we richting Union Island vertrekken.

Mythe krijgt haar kadootjes niet zomaar

Woensdag vieren we Myrthe’s tiende verjaardag. We hebben de boot verierd en ontbijten uitgebreid met zijn vieren. Mythe krijgt haar kadootjes niet zomaar, ze moet ze vinden met een speurtocht. Na het maken van de nodige sommen, het beantwoorden van een aardrijkskunde vraag, een rondje om de boot roeien en het het zoeken naar spelfouten heeft ze alle antwoorden goed en al haar kadootjes gevonden. Nu hebben wij dus een tiener aan boord, dat zal nog wat worden… De Noren komen op de koffie en hebben ook nog een haarband voor haar gekocht. ‘s Middags zwemmen de kinderen nog en gaan wij op bezoek bij Kiki, een Nederlandse vrouw op het schip de Roses Four Children. ًWe zitten gezellig te kletsen totdat de Noren ons komen waarschuwen dat Wouter een beetje raar doet. Boze bui dus, hij was boos geworden om zich heen gaan meppen en wou toen maar alléén naar de boot zwemmen. Gelukkig had Gina hem tegengehouden en ze hielt de wild spartelende Wouter nog steeds vast toen ik eraan kwam. Hij was nog steeds boos en sprong alsnog van de steiger af toen Gina hem los liet. Nou ja, op zich goed, kon hij weer afkoelen… Heb hem toen maar uit het water gevist en toen werd hij weer rustig. ‘s Avonds zijn de Noren gezellig komen eten, mooi als afscheid want wij gaan morgen naar Dragon Bay verderop op Grenada om daarna door te varen naar Union Island en zij gaan richting Curacao waar ze de boot achterlaten.

de vorm van een draak hebben
Donderdag ochtend vertrekken we rond een uur of tien richting Dragon Bay. Het is maar een paar uur varen en om twaalf uur meren we af aan een mooring. Het is een kleine baai en er is niet veel ruimte om te ankeren dus een mooring is nu wel handig. Een jongen, Mozes, helpt met het aanmeren waarbij we toch nog de pikhaak in het water laten vallen die prompt naar de bodem verdwijnt. Gelukkig hebben we er nog één en even later liggen we wel wat hobbelig alleen in de baai. Even later komen er nog twee andere zeilboten bij, maar we liggen prachtig. Het heet Dragon Bay omdat de rotsen aan de zuid-zijde van de baai de vorm van een draak hebben. Als de boot goed ligt lukt het om de pikhaak weer op te duiken. Het water is erg helder en na een beetje rondzwemmen zie ik hem zo op de bodem liggen. ‘s Middag brengt Mozes ons met een roeibootje naar The Grenada Underwater Sculpture Parc waar we snorkelen en naar allerlei beelden duiken die hier op de bodem op een meter of vier diepte staan. Het is erg leuk maar het water is niet erg helder dus je moet echt wel naar beneden duiken om wat te zien. Myrthe is erg goed in het herkennen van alle beelden en Mozes helpt ook door ze aan te wijzen. Net als we weer weg gaan komt er een hele karavaan met snelle dinghy’s aan racen uit St. Georges. Mooi dat wij het parc voor ons alleen hadden. Terug varen we weer dicht langs de rotsen en de branding. Aranka vind het maar eng, maar Mozes verzekert ons dat hij dit iedere dag doet… ‘s Middags eten we een hapje aan de kant in Dragon Bay.

onderwatervulkaan “Kick-em Jenny”

Vrijdagochtend gooien we om zes uur ‘s ochtends de mooring los zodat we bij tijds bij Clifton op Union Island zijn en nog voor het weekend kunnen inklaren, anders moeten we “overtime” betalen en wordt het minimaal twee keer zo duur. We zeilen hoog aan de wind en kunnen het zo net bezeilen. Soms helpt de stroom ons tegen onze verwachting in mee en duwt ons naar het oosten. We varen om de onderwatervulkaan “Kick-em Jenny”. Als je daar overheen vaart en er komt net een gaswolk vrij krijg je een behoorlijke opdonder en je loopt zelfs het risico te zinken. Gelukkig is de vulkaan niet actief en we hebben er geen last van. Achter Cariacou, waar we voorbij varen, staat er nauwelijks stroom. Voorbij Cariacou kunnen we voldoende hoogte maken om Clifton op Union Island in één keer aan te lopen. Om één uur laten we ons anker vallen achter een rif, met uitzicht op open zee en de branding op het rif. Het is winderig, maar we hebben een prachtig uitzicht en we zullen hier in ieder geval voldoende stroom hebben… Voor onze boot is een soort racebaan voor kite- en windsurfers. Het is er heel ondiep, er zijn nauwelijks golven en er is veel wind. Ze schieten voorbij en de kitesurfers maken prachtige sprongen in de lucht.
op en top Carib
We hadden de Puff al op de AIS zien liggen en als we binnen varen zien we dat ook de Roque hier ligt. Frieda en Leon komen langs en het is erg leuk ze weer te zien. We hadden ze voor het laatst in Mindelo gezien. Zij zijn nu op weg naar het zuiden terwijl richting noorden gaan, toch leuk dat je elkaar dan weer tegenkomt. Het water is erg helder en Myrthe en Wouter duiken meteen het water in. Ik ga met de papieren naar de kant om in te klaren, we zijn in ieder geval ruim op tijd. Het is een op en top Carib plaatsje met fruitstalletjes, en andere leuke winkeltjes.

Zaterdag ochtend varen we eerst even langs de Roque, waar Leon net aan het surfen was. We drinken er koffie en kletsen bij. De Roque hebben we nog in Suriname gezien en bij Grenada over de marifoon gesproken toen zij net weg voeren en wij aankwamen. ‘s Middags spreken we af met Frieda en Leon om te zwemmen bij het strand. Frieda heeft de surfplank van de Roque geleend en probeertook te surfen. Alhoewel het er zo makkelijk uit ziet valt dat niet mee, het lukt Frieda om een klein stukje te surfen. Als Leon en ik het ook proberen komen we minder ver…

catamaran die steeds dichterbij komt
‘s Nachts komen er een paar flinke buien overzetten en neemt de wind toe tot meer dan dertig knopen. Ik ga toch maar even buiten kijken en zie dat de catamaran die voor ons is gaan liggen steeds dichterbij komt. Lag ons ankerboeitje eerst nog bij zijn achterpunt, nu ligt het al voor zijn voorpunt. Als we de catamaran met onze zaklamp goed in het licht zetten verschijnt er ook iemand aan dek, maar gelukkig neemt de wind dan al af, toch ga ik zo nu en dan even kijken of hij niet nog dichterbij komt.

Zondag maken we een wandeling naar het oude fort op Union Island waar we een prachtig uitzicht hebben over de baai. Net als we boven zijn komt er een grote hoosbui over. We bedenken dat we zijn vergeten de ramen dicht te doen… Nou ja dat zien we wel als we terug zijn. In de bui kan je echt niets meer zien, de baai, Clifton en de boten zijn in de grauwe wolk verdwenen. Als de bui over trekt zie je eerst weer de schimmen van de schepen, dan zie je de contouren van het rif, en langzaam krijgt alles weer kleur als de wolken minder worden en de zon terugkeert en het prachtige uitzicht terug is. We zijn wel doorweekt, maar in de wind en de zon droog je ook zo weer. ‘s Avonds eten we samen met de Roque en de Puff. Aranka en Frieda maken een heerlijk maal en het is erg gezellig, waarbij Wouter aan Leon van de Roque gaat uitleggen hoe een zeilboot werkt en Lotte tot in details het lokale zeilnet nadoet. We hebben in ieder geval veel lol!

Maandag willen we naar de Tobago Cays vertrekken, het wordt de komende dagen rustig weer en dan kan je daar goed liggen en snorkelen. Later meer!

Aangekomen op Union Island

Vandaag hebben we heerlijk gezeild vanuit Dragon Bay op Grenada naar Clifton op Union Island. Ongeveer 40 mijl en voor de verandering hoog aan de wind, ook wel weer eens lekker na al dat voor de wind zeilen. We liggen hier achter een rif dat de golven goed tegenhoudt maar niet de wind, lekker fris dus! Clifton is wel echt op en top Carib! Binnenkort meer…

Tijd vliegt voorbij op Tobago


Klinkt oorlogszuchtig
We liggen op Tobago bij een dorpje Charlotteville in de Man of War Bay, vlak voor piratesbay. Dat klinkt allemaal behoorlijk oorlogszuchtig, maar niets is minder waar. Wel is hier in het verleden ook flink gevochten door verschillende Europese landen om hier de baas te kunnen spelen, uiteraard heeft Nederland daar ook zijn steentje aan bijgedragen. Het eiland is volgens Wikipedia 22 keer gewisseld van eigenaar voornamelijk door Frankrijk, Nederland en Groot-Brittannië. Bij de verschillende wisselingen van de wacht vierde de piraterij hier hoogtij, vandaar ook de naam Pirates Bay waar wij liggen.
Maar goed, nu is het een heerlijk rustige baai waar nog een stuk of tien zeilboten liggen met een schattig klein dorpje aan het eind van de baai waar een paar eethuisjes staan, maar waar de tijd ook stil heeft gestaan. Na een paar dagen begin je al heel wat mensen te herkennen. Het is er gezellig en er lopen veel rasta mannen met de één nog een fraaier kapsel dan de ander. Er wordt gevist voor de kost en er is een bakkersvrouw met heerlijk brood (na alle plakkerige witte brood van afgelopen maanden is dat een verademing). De supermarkt verkoopt niet zo heel veel, maar voldoende groente en fruit voor ons om ook af en toe op de boot te eten. Het favoriete cafeetje is dat van Jaba, waar je zelf je drankjes uit een koelkast pakt en waar elke week ook live muziek is. Heel gezellig, iedereen staat er omheen, buiten op straat lekker te luisteren of wat te dansen en wat te drinken.

Pirates Bay
Links van ons schip kijken we uit op het prachtige strand van Pirates Bay, waar we bijna elke dag wel even met de dinghy naar toe gaan om te zwemmen en te snorkelen. Het leuke van Pirates Bay is dat er helemaal geen bebouwing is, het is dus een mooi strand met daarachter het regenwoud. Wel met een mooi pad er doorheen, maar verder is het jungle. Het lijkt wel een stukje paradijs op aarde. Sowieso is het noorden van Tobago nog prachtig groen en niet aangetast door hotels of andere lelijke grote betonnen flatgebouwen. Het leven hier is dan ook ronduit genieten, en als je geniet dan vliegt de tijd voorbij. Toen we deze blog wilden schrijven wisten we ook eigenlijk niet meer precies welke dag we nu wat gedaan hebben want we zijn hier echt alle gevoel voor tijd kwijtgeraakt. Maar met de foto’s die allemaal een datum hebben konden we het toch nog een beetje terug filmen.

Scarborough ooit gesticht als Nieuw Vlissingen
Vrijdag ochtend zien we de Wildeman van Coen en José op de AIS verschijnen en even later lopen ze de baai binnen en ankeren een stukje achter ons. Ze komen een bakje koffie drinken, en het is leuk om hun verhalen over de tocht en Suriname te horen. Ze zijn ook in Botopasi geweest en zijn vrij snel daarna richting Tobago vertrokken. De rest van de ochtend doen we school en aan het begin van de middag gaan we naar Charlotteville. Als we daar geld willen pinnen, blijkt de geldautomaat leeg te zijn. Het is op zich al goed nieuws dat we hier in Charlotteville uberhaubt kunnen pinnen want in de pilot van Chris Doyle stond nog dat je hier niet met een westerse bankpas terecht kon en genoeg cash geld mee moest nemen. Gelukkig las ik dat pas toen we er al waren en blijken tegenwoordig de geldautomaten alle westerse passen ook te accepteren. Maar goed de automaat is leeg en we hebben nog net genoeg geld voor de bus dus we gaan vrijdag naar de hoofdstad Scarborough van Tobago. Met een minibusje rijden we van noord naar zuid en krijgen zo een mooie indruk van het eiland. Scarborough is totaal anders dan Charlotteville, staat vol met lelijke gebouwen en is weinig bijzonder, maar ze hebben er wel een bank met gevulde geldmachine. Nog leuk te vermelden is dat Scarborough ooit gesticht werd als Nieuw Vlissingen door Zeeuwse migranten nadat Jan de Moor eerder een Nederlandse kolonie op het eiland had gesticht. We halen heerlijke roti die we opeten in een parkje waar ook de Nederlandse rol in de geschiedenis van Tobago op een bord beschreven staan. Met name de gevechten met de Fransen die we hier gevoerd hebben worden toegelicht:

Uit Wikipedia “Op 3 maart 1677 vielen de Fransen tijdens de Eerste Slag bij Tobago Lampsinsburg en de Nederlandse schepen aan. De Nederlandse bevelvoerende commandant, commandeur Jacob Binckes wist onderbemand en met grote verliezen de Fransen een strategische nederlaag te bezorgen. Maar omdat Nederlandse versterkingen te laat kwamen, werd Tobago op 6 december tijdens de Tweede Slag bij Tobago opnieuw door een nieuwe Franse vloot aangevallen en veroverd, waarbij commandeur Binckes op 12 december sneuvelde. Met de Vrede van Nijmegen (1678) kwam een definitief einde aan Nieuw Walcheren, en werd geheel Tobago Frans gebied.” Weer een stukje vaderlandse geschiedenis waar ik niets van af wist…

wordt er luid gejammerd
‘s Middags lopen we nog naar het fort St. George, dat in de 18e eeuw is gebouwd door de Britten. Het is nog in goede staat en we hebben er een prachtig uitzicht op Scarborough en het eiland richting het noorden. Helaas is het museum dicht dat in het fort gevestigd is omdat de stroom het niet doet… Dat missen we dus. Als we terug lopen valt Myrthe tijdens het rennen op de weg met een bloedende voet als gevolg. Met wat water van de kaartjes verkoper bij het fort maken we het onder luid gejammer van Myrthe zo goed als het gaat weer schoon. Zeker als we er sterilon op doen wordt er luid gejammerd, ik kan me dat van vroeger toch niet zo herinneren, zal ze wel van Aranka hebben ;-)….

Na wat zoeken vinden we een busje terug en ‘s Avonds eten we bij Sharon en Phebe’s, wat in de pilot goed staat aangeschreven, maar wat wij tegen vinden vallen (alles uit de frituur…). Toch zijn we heel tevreden, we hebben weer een hoop gezien en geleerd.


smalle passage met veel stroming
We komen erachter dat je op Tobago ook prachtig kan duiken, en Aranka wil ook nog graag haar duikbrevet halen. We kijken bij een paar duikscholen, ERIC (Enviromental Research Institute Charlotteville) in Charlotteville is gecombineerd met een onderzoeks instituut, dat lijkt ons erg leuk, maar ze gaan voorlopig niet duiken. In Speyside, net over de berg aan de westkant van het eiland zitten nog twee duikscholen en Aranka kiest voor Extra Divers, die komt relaxed over en met vriendelijke mensen. Aranka kan al direct de volgende dag (zondag) beginnen. Vanaf dat moment zit Aranka vier dagen in de duikcursus stress, maar ik geloof dat ze er ook erg van genoten heeft. De eerste dag maakt ze al meteen een duik in de stroming waarbij ze ook nog door een smalle passage met veel stroming heen gaat. Verder gaat ze al vroeg naar de duikschool en komt pas weer laat in de middag terug. Als ze een dagje vrij heeft zit ze in haar duikboek gedoken en lijkt ze met haar gedachten nog wel verder weg dan Speyside. In ieder geval vinden Wouter, Myrthe en ik het wel weer prima als de cursus voorbij is en ze weer terug is. Ondertussen hebben wij een programma om ‘s ochtends school te doen, en als dat klaar is te gaan zwemmen bij het strand van Pirates Bay. Je kan bij Pirates Bay ook heerlijk snorkelen en je ziet allerlei mooie vissen om je heen, het is net een aquarium waar je in zwemt.

…en dat wist ik nou ook weer niet
‘s Maandags krijg ik hulp van Coen die de kinderen nog een aardrijkskunde les op het strand van Pirates Bay geeft. Na een uurtje weten ze hoeveel mensen er op de wereld wonen, en dat de 85 rijkste mensen even veel hebben als de armste 3,5 miljard mensen, kijk en dat wist ik nou ook weer niet, weer wat geleerd, maar ook wel bizar toch?
‘s avonds nodigt de bemanning van de Synergi, een Noorse boot, ons uit om mee te doen met een barbeque. Zij hebben ook twee kinderen, Linea is zeven en Madeline is 13. Het duurt even maar na een half uurtje is het ijs gebroken en rennen onze kinderen met Linea en Madelin in het rond. Er liggen in Man of War Bay verschillende Noorse schepen voor anker en het wordt dan ook een erg gezellige barbecue.


opent hij frontaal de aanval met zijn houten zwaard
Dinsdag ochtend vroeg zien we een prachtig zeilschip (tweemaster) binnenlopen. Wouter ziet er meteen een gevaarlijk piratenschip in en bedenkt al een aanvalsplan. Even later komt eerst Coen langs om een boormachine te lenen en als we net aan de koffie zitten vaart de kapitein van de tweemaster langs. Hij is op weg naar de kant in zijn dinghy en blijkt ook Nederlands te zijn. We bieden hem ook een kop koffie aan, maar als hij aan bord klimt zit Wouter nog steeds volledig in zijn piraten fantasie en opent hij frontaal de aanval met zijn houten zwaard op onze gast. De kapitein heet Arjan en is gelukkig goed gemutst. Het schip is de Très Hombres, een traditionele schoener van 32 meter. Het is het enige zeilende vrachtschip dat zonder motor op traditionele wijze goederen (met name rum en chocolade) vervoert. De Très Hombres ligt hier een paar dagen voor anker en Arjen nodigt ons uit om aan boord te komen kijken. Dat is natuurlijk erg leuk. Arjen vertelt met veel passie over de Très Hombres en de laatste reis waarbij ze naar Noorwegen zijn geweest om daarna via Frankrijk af te zakken en naar de Carib te varen. Ik vind het indrukwekkend om met zo’n schip vracht te vervoeren zonder motor, dat betekent ook havens in manoeuvreren op de zeilen met een schip wat deels dwars getuigd is en niet hoog aan de wind kan varen. Petje af!

Ik kijk tegen brekers op die soms bijna twee meter hoog zijn
Alhoewel Aranka vandaag geen cursus heeft, moet ze nog wel het duikboek doorspitten, dus ga ik met Myrthe en Wouter naar het strand op Pirates Bay. De Noren zouden ‘s middag ook komen, maar als we bij het strand komen zien we wel grote brekers, maar verder alleen een heel klein leeg strandje. Het is springtij en hoog water, dus het strand is grotendeels verdwenen onder water. Het lukt om net achter een breker het strand op te varen maar er komt wel een flinke breker de dinghy in. Myrthe en Wouter vinden het prima want in zo’n grote branding kan je wel heel leuk spelen, alhoewel je soms behoorlijk het strand op wordt meegesleurd. Ik kijk tegen brekers op die soms bijna twee meter hoog zijn en vraag me af hoe we hier ooit weer van het strand af komen. Voordeel is wel dat we het strandje wat er nog is helemaal voor ons zelf hebben. Ik probeer nog te snorkelen, maar het water is te wild om dicht bij de rotsen en het rif te komen en door de grote golven is het ook troebel, dus je kan ook niet zo ver zien. Als na een uurtje zwemmen het strand nog kleiner wordt en de brekers nog groter vind ik het mooi geweest en gaan we terug. Ik zwem als het net even rustig is snel met de dinghy door de branding heen en klim er dan in, Myrthe en Wouter zwemmen zelf door de branding. Wouter lukt het in één keer, maar Myrthe wordt door een grote golf gepakt en belandt in een grote wasmachine en wordt weer het strand op gespoeld, de tweede keer lukt het wel en achter de branding hijs ik ze allebei aan boord.

met een echte manchet het want in als echte piraten
De volgende dag (woensdag) breng ik Aranka weer vroeg naar de kant. Ze moet vandaag haar examen doen en ook nog twee duiken, dus een vol programma. Ik werk het gebruikelijke programma af, school doen, wat overigens erg moeizaam gaat sinds de vakantie in Suriname, maar we worstelen ons er weer door heen. Met name Wouter heeft er helemaal geen zin in en gooit zeker twee keer per uur zijn “kont tegen de krib”. Ben heel benieuwd hoe dat gaat als hij weer in Leiden in de schoolbankjes zit… Maar ik heb vandaag een mooie stok achter de deur, als school klaar is kunnen we naar het strand, maar daarna ook nog op bezoek bij de Très Hombres. Dat helpt en bovendien is het woensdag dus hebben we minder werk en om twaalf uur zijn we klaar. Nadat we geluncht hebben gaan we naar het strand. De Noren zijn er ook, maar die gaan net weg. Gelukkig voor Wouter en Myrthe blijft Linea met haar grootouders nog wel even zodat ze samen kunnen spelen. Als Linea met haar grootouders ook opstapt gaan wij naar de Très Hombres, dat is erg leuk. We krijgen een uitgebreide rondleiding en zien hoe de bemanning slaapt in het vooronder, dat is vergeleken met onze boot echt spartaans! Als het er wat ruiger aan toe gaat is het ook niet dicht en loopt er water de bedden in. Ze slapen er met een man of zes in een kleine ruimte en die doet dan ook wel een beetje muf aan… De kombuis staat voor op het schip, maar daar kan het ook flink te keer gaan, lijkt me lastig koken! Ook krijgen we het ruim te zien waar al vaten met wijn liggen uit Frankrijk, maar waar nog voldoende ruimte is voor een lading rum uit Grenada. Ook is er een koelcel voor de chocolade die in Grenada wordt ingeladen. Verder wordt er door de bemanning hard geklust, want er zit veel staal op het schip en dat moet regelmatig in de verf gezet worden. Myrthe en Wouter klimmen nog met een echte manchet het want in als echte piraten.


of ik het soms direct van Jacques Cousteau heb overgenomen
Donderdag gaan we met zijn allen naar de duikschool. Aranka moet nog een laatste duik maken voor brevet, maar ik kan mee op haar laatste duik en de kinderen kunnen dan bij de bootsman op de boot blijven. Ik heb de afgelopen dagen ook nog ijverig in mijn duikboek zitten studeren, want het is sinds ik mijn brevet twee jaar geleden heb gehaald allemaal behoorlijk weggezakt. Er zijn nog twee andere duikers die mee gaan en twee duiken maken. Tijdens hun eerste duik kunnen wij dan lekker met de kinderen snorkelen. Zo gezegd zo gedaan, maar Wouter vind het maar niets, met een vreemde man die hij niet verstaat op een boot achterblijven. Het kost ons twee paar zwemvliezen die we Wouter en Myrthe beloven maar dan zijn ze ook accoord. Vast niet pedagogisch verantwoord, maar wel effectief. Uiteindelijk gaat het prima, valt Wouter in slaap terwijl wij duiken. Ik vind het erg leuk om nu samen met Aranka te kunnen duiken, en het is ook prachtig, we zwemmen midden in een prachtig aquarium. We zien onder andere een grote mureen, een schildpad en een schorpioenvis die je beter niet kan aanraken. Ik kan meteen mijn duikpak uittesten dat ik op markplaats had gekocht voor we vertrokken om eventuele visnetten uit de schroef te kunnen halen. Gelukkig heb ik het nog niet nodig gehad, dus het is de eerste keer dat ik het gebruik. De duikinstructeur vraagt nog of ik het soms direct van Jacques Cousteau heb overgenomen. Desalniettemin voldoet het prima! Aranka moet nog een paar oefeningen doen die ik maar even mee doe, goede herhaling, en verder genieten we er enorm van. Als we terug zijn boeken we voor zondag ook nog een duik. We eten nog een hapje bij de duikschool en worden netjes teruggebracht naar Charlotteville, scheelt weer een nachtelijke lift…


Dom, dom, dom…
In het weekend van zeven en acht februari gaan we op zaterdag naar de Argyle watervallen. We gaan met de bus naar Roxborough waar het pad naar de watervallen begint. Bij het begin worden we aangesproken door iemand die zich voordoet als gids, en omdat de kinderen gratis zijn en hij ons een prachtige route door de jungle heeft voorgeschoteld gaan we met hem in zee. Dom, dom, dom… We worden een auto in geloodst, dat is raar want het is maar een half uurtje lopen… Een stukje verder gaan we de auto weer uit en lopen inderdaad over een prachtig pad met mooie uitzichten en bamboe aan beide zijden van het pad. Het valt wel op dat onze gids haast heeft. Ik wordt gemaand Myrthe -die inderdaad wel erg treuzelt- toch vooral aan te sporen een beetje door te lopen. De haast wordt steeds groter, we lijken zelfs geen tijd voor een fotootje te hebben… Het pad naar de watervallen wordt ook steeds avontuurlijker waarbij ik Myrthe en Aranka maar bij de steile afstappen help, want van onze “gids” hoeven we niet veel te verwachten. Bij de watervallen geeft onze gids aan dat hij nu weer terug moet, maar dat pikken we niet en we laten hem eerst één van zijn andere prachtige routes aanwijzen. Dat leidt tot nog een klauterpartij naar beneden langs de watervallen totdat hij ons bij een mooi poeltje achterlaat. Wel met de opmerking dat we weg moeten wezen als er twee jongens van boven komen want die zijn niet te vertrouwen en beroven toeristen…, ja ja, maar heel lekker zit je dan ook weer niet.

Maar de watervallen zijn echt prachtig en liggen midden in de jungle met oneindig veel kleuren groen. We nemen een heerlijke frisse douche onder de waterval en zwemmen in het poeltje wat nog zes meter diep blijkt te zijn. Als we teruglopen vinden we al snel een goed pad en zo komen we bij de officiële ingang waar je ook geacht wordt een kaartje te kopen. Wij zijn door onze “gids” via een omweggetje naar de watervallen gebracht en hebben zo de entree omzeild. Daarom waren we ook de auto in geloodst, zodat ze ons niet voorbij zagen lopen…, heel goochem! Aranka is boos, maar ik vind het ook wel weer slim bedacht. Anyway we hebben een mooie wandeling gemaakt en hebben lekker gezwommen, terug krijgen we een lift en worden we in één keer tot bijna in Charlotteville gebracht. Het laatste stukje lopen we, wat een paar prachtige uitzichten oplevert van de baai waar we in liggen en waar ook de Très Hombres ligt die op het punt staat te vertrekken. ‘s Avonds hebben we gereserveerd bij een restaurantje langs het strand waar we heerlijke vis eten, samen met Coen en José. Het is erg gezellig, even later komen ook de Belgen die naast ons voor anker liggen hier eten. Wouter zit al snel bij hen aan tafel en praat mee alsof hij er al jaren aan tafel zit.

twee Rif Haaien die vlak langs ons zwemmen
Zondag staan we vroeg op, om kwart voor negen zijn we met een lift bij de duikschool. We gaan samen met twee mannen die eerst naar een wrak gaan duiken. In die tijd gaan wij samen met de kinderen snorkelen, we zien weer prachtige vissen. Daarna is er pauze en kunnen we nog meer snorkelen. Dan maken Aranka en ik samen met de andere twee duikers een duik langs een prachtig koraal, het heet heel toepasselijk Coral Garden. we zien prachtig koraal, o.a. hersenkoraal van meters groot en grote “bladeren” die wuiven in de stroom. Ook zien we weer een grote groene Mureen en ook twee Rif Haaien die vlak langs ons zwemmen. Dat is leuk want die zie je niet zo vaak.
‘s Middags gaan we samen met de bootsman naar Little Tobago. Dit is ooit privé eigendom geweest van Sir William Ingram die het hier zo mooi vond dat hij het eiland kocht en er jaren gewoond heeft. Hij heeft er ook de Birds of Paradise uitgezet die er tot 1963 hebben geleefd, toen de orkaan Flora een einde maakte aan deze vogelsoort op Little Tobago. Sir William Ingram heeft het eiland terug gegeven aan de Staat, met de voorwaarde dat het een natuurreservaat werd en er niemand op mocht wonen. Tot op heden is dat zo en het is een heerlijk eiland met mooie wandelpaden en prachtige uitzichten over zee. ‘s Avonds worden we weer netjes terug gebracht naar Charlotteville en eten we wat aan boord.

lukt het om de pincode te achterhalen
Maandag krijgen Myrthe en Wouter nog een laatste aardrijkskundeles van Coen. Ze leren dat ze op Tobago zijn en naar Grenada gaan en wat de verschillen met thuis zijn. En waar Tobago en Grenada op de wereldkaart liggen. ‘s Middags doen we boodschappen en ‘s avonds eten we heerlijk bij Gail’s. Daarna is er nog live muziek bij Jaba’s, het is er druk maar ook erg gezellig. Het is een leuke mix van vissers, andere locals en zeilers. Er loopt iemand rond met een ID-kaart van een Nederlander die Clemens heet. De eigenaar heeft hem samen met zijn telefoon en een bankpas in een winkeltje laten liggen. Wij vermoeden dat hij van een bemanningslid van de Très Hombres is,die nu in Grenada ligt, aangezien hier verder weinig Nederlanders zijn geweest. Aangezien wij morgen (dinsdag) naar Grenada vertrekken nemen wij de spullen maar mee. ‘s Avonds op de boot lukt het om de pincode te achterhalen en kan ik in het adresboek van zijn telefoon het nummer van Arjen (de kapitein van de Très Hombres) vinden en SMS hem dat we de spullen van Clemens gevonden hebben. Gelukkig liggen zij nog tot woensdagmiddag in Grenada en we spreken af dat Clemens woensdag ochtend naar onze ankerplek toe zal komen om zijn spullen op ter halen.


dus maar gewoon ouderwets peilen
Dinsdag halen we de was op, klaren we uit en maken we onze boot gereed om net voor het donker wordt te vertrekken. Het is wel jammer om hier te vertrekken, het is zo’n heerlijk plekje, met het prachtige strand van Pirates Bay en het gezellige plaatsje Charlotteville. Maar dat is nou eenmaal hoe het is, net als je je thuis begint te voelen is het ook weer tijd om te vertrekken. Het is geen lange afstand maar voorlopig wel de laatste nachttocht die we maken, want na Grenada zijn de afstanden korter en prima overdag te doen. Naar Grenada is het 85 mijl en we hebben 1-2 knopen stroom mee, dus het is maximaal 12 uur varen. Als we te vroeg vertrekken komen we nog in het donker aan. we varen samen met de Synergi, de Noorse boot. Zij zijn iets eerder weg, maar wij zijn sneller, en nadat we de genua over de andere boeg hebben uitgeboomd varen we ze al snel voorbij. We zien veel scheep(jes?) onderweg, maar geen van alle heeft AIS, dus maar gewoon ouderwets peilen. Gelukkig varen ze allemaal langs ons zodat we nauwelijks onze koers hoeven aan te passen. Het is verder een heerlijke rustige oversteek en we komen keurig met de dageraad aan bij Prickly Bay in het zuiden van Grenada. Het ligt er vol met moorings maar we weten toch nog een mooi ankerplekje te vinden dicht bij de dinghy steiger en dicht bij het strand.