Snorkelen in grote scholen vis!
Vandaag zijn we circa tien mijl langs St. Lucia gevaren naar Marigot Bay. Het had niet echt zin om de zeilen te gebruiken, want in de luwte achter St. Lucia staat er of geen wind of 25 knopen tegenwind. Dus maar gewoon knorren op de motor.

De kids zijn onderweg druk bezig met schoolwerk. Wouter heeft zijn taalblokken weer als laatste bewaard tot het einde van deze week, omdat hij die vreselijk vind. Hij vindt dat hij bij taal zoveel moet schrijven en heeft er daarom een hekel aan. Maar ja, ik ben weer de strenge moeder/juf en het moet echt. Myrthe heeft ook allemaal taalblokken. Die vindt dat juist erg leuk. Inhoudelijk beantwoordt ze alle opdrachten ook uitstekend. Maar uiteindelijk baalt zij ook van taal als ik vind dat ze fatsoenlijke zinnen moet maken, die beginnen met een hoofdletter en eindigen bij een punt en een werkwoord en onderwerp bevatten. Wat een onzin zegt ze dan. Maar ja door haar manier van schrijven is ze inmiddels wel vergeten hoe alle hoofdletters moeten die ze in groep vier heeft geleerd. Kortom reden genoeg voor mij om stug vol te houden. Maar ook Roelof vindt mij soms erg streng…

Gelukkig hebben we onderweg een pauze. Net voorbij de plaats Souffriere is er een mooie snorkelplek. We leggen de White Witch vast aan een mooring en varen met de dinghy naar de rotspunt en het rif waar je kan snorkelen. Het is er druk in de baai met duikbootjes die af en aan varen met duikers. Maar wat een prachtplek! Je kan onder water wel 20 meter ver zien. Het is echt weer een prachtig aquarium, met blauw koraal en paarse kokers en groene en bruine bladeren die wuiven in de stroming. Een grote school met zeker 40 cm lange vissen zwemt om ons heen. Zijn dat jonge barracudas? Ik weet het niet, maar indrukwekkend is het wel weer. Het is ook leuk om te zien dat Wouter zijn angst voor vissen zo heeft overwonnen tijdens deze reis. Hij snorkelt en duikt nu als de beste en wil alle vissen zien, als er maar iemand met hem meegaat.

Keddunk…..het anker ligt, maar hoe?
Daarna zetten we onze motortocht weer voort. En om 13.00 uur komen we bij Marigot Bay uit. Het is een natuurlijke diepe baai, die ook wel wordt gebruikt om te schuilen voor hurricanes. We varen een rondje helemaal naar binnen. Maar wij willen geen 30 dollar betalen voor een mooring, dus net aan de buitenzijde proberen we te ankeren. Tot nu toe heeft ons Rockna anker altijd in 1 keer goed gelegen. Maar hier niet! De eerste keer krijg ik de zenuwen. Want we zijn duidelijk aan het krabben, terwijl Roelof nog relaxed een paar grapefruits/pompelmoezen koopt bij een bootboy. Bij de tweede poging ga ik zwemmen en snorkelen om te checken. Ik dacht dat het anker prima lag in het zand, maar nee hoor. We komen weer veel te dicht op de andere omliggende ankerende boten af. Dus laatste en derde poging. Keddunk…. We liggen. En het anker lijkt zich nu echt goed vast te hebben gegraven gezien de “keddunk” als we achteruit varen. Maar niets is minder waar. Het anker ligt achter een rots. Maar ja het blijkt wel te werken. Lekker laten liggen dus.

2 voor de prijs van 1:
Het is een drukte van jewelste in deze baai. Even later gaan wij ook naar de kant, gelokt als rasechte Hollanders door een foldertje dat werd rondgebracht met groot “twee voor de prijs van één” gedrukt naast een lekker menu. Helaas blijkt het toch alleen voor de drankjes te gelden… Tsja…, dat is natuurlijk een beetje flauw. Als Roelof zegt dat hij dit toch wel onduidelijk vindt, zeggen ze “It is clear for everybody.” OK, dan zijn wij dus blijkbaar nobody en dan ga ik lekker koken op de boot! Maar eerst gaan we nog even verse eitjes kopen in een supermarktje een km bergopwaarts. Hier is een authentiek dorpje met echte inwoners van St. Lucia, in tegenstelling tot de dure hotels en resorts die beneden aan de baai liggen op de meest begeerlijke plekjes en uitzichtpunten. We eten heerlijk op de boot met een prachtig uitzicht en als toetje koffie met een reep chocolade van The Grenada Chocolat Comagny.

Weerzien met de WIN2WIN, maar helaas geen Lilian en Eltjo!
De volgende dag varen we weer verder naar Rodney Bay. We vertrekken vroeg en varen 10 mijlen op de motor. De kinderen doen onderweg school, voor zover dat gaat (schrijven op een varende boot blijft er slordig uit zien!). Omdat er veel wind tegen staat gaat het maar langzaam vooruit. Als we in de ruime baai “Rodney Bay” komen staan er door de harde wind nog behoorlijke golven. Het lijkt ons daarom rustiger om de lagoon in te varen en daar rustig aan een mooring te liggen in plaats van te ankeren voor het strand. We varen via een smalle ingang de lagoon binnen. We varen voorbij de haven en daarachter is de poel van 2 meter diep met moorings. Daar liggen we heerlijk relaxed omgeven door apartementen rondom, met de tuin aan het water en soms ook een jacht in het dok. Hier woont duidelijk het meer welgestelde deel van de bevolking…

In deze plaats is de ARC enkele maanden geleden geëindigd en is iedereen binnengehaald na de overtocht van de Canarische eilanden naar de Carib. Daar deden toen meer dan 300 schepen aan mee. Je kan je dus wel voorstellen dat de haven hier groot en ruim is en dat er veel werkgelegenheid rond de Marina is. Het ziet er allemaal goed verzorgd en luxe uit. Maar toch wordt er hier ook veel gewaarschuwd voor diefstal. En als we even later naar het dorpje Gros Islet lopen valt ons op hoe groot de tegenstelling tussen rijk en arm hier is. In dit armere dorpje staan ook de nodige bouwvallen tussen kleine (maar wel heel kleurrijke) huisjes. Verder lopen er veel toeristen vanuit de Marina, hotels en resorts. Het dorpje heeft een gezellige sfeer en we eten er lekker in een lokaal restaurantje.


Terug in de haven zien we de Win2Win liggen en Myrthe en Wouter vinden het jammer dat juf Lilian er niet is. Eltjo en Lilian zijn nu in Nederland en we zetten voor Eltjo nog de giek naar de andere kant, zodat het zonnepaneel wat meer zon opvangt. Terug op de boot halen we nog wat slaap in en ‘s avonds gaan we weer naar het dorpje Gros Islet, want vrijdagavond is er een straatfeest met allemaal eten op straat en wordt er ook gedanst. Dat lijkt ons gezellig. Er zijn veel kraampjes en stalletjes met bbq’s en lekker eten, maar het lijkt meer een feest door de dorpelingen voor de toeristen, want we zien dat de mensen uit het dorp in de kraampjes werken en dat vooral blanke toeristen het eten kopen en rondlopen.
Als Wouter moe is en terug wil, halen we eerst nog even een ijsje en pakken dan een busje terug. In het donker varen we met de harde wind mee helemaal om de haven heen naar het gedeelte van de lagoon waar ons schip aan een mooring ligt. We gaan een rustige nacht tegemoet zonder dat we bang hoeven te zijn dat het anker krabt.

Overtime Fee:
Dan is het weekend. Zondag is er iets rustiger weer voorspeld en plannen we de oversteek naar Martinique. We hebben dus nog de zaterdag om het eiland te verkennen, maar we beginnen de dag met lekker vers stokbrood dat we hier kunnen krijgen. Daarna spelen we Stap Op, een oud oer Hollands spel waar de kinderen maar geen genoeg van krijgen, (maar ik wel).Zeker als je het met zijn vieren speelt kan het soms eindeloos duren en de eerste twee rondes kan ik helemaal niets, ik word er nog bijna sacherijnig van…

Het lukt niet om een auto te huren want alle auto’s zijn op. ًWe klaren vast uit zodat we morgen (zondag) vroeg kunnen vertrekken. Helaas moeten we “overtime fee” betalen voor deze weekenddienst. We hadden vrijdag al geïnformeerd of we toen al konden uitklaren, maar dat mocht niet als we op zondag pas zouden vertrekken. Na het uitklaren wordt je geacht binnen 24 uur te land te verlaten, anders….. Flauw hoor, maar de boetes zijn dermate hoog dat wij gewoon braaf de “overtime fee” betalen. De rest van de dag gaan we naar Pigeon Island. Dit is een hoge rotspunt die Rodney Bay beschermt tegen golfslag. Op de rots staat een oud fort. We wandelen wat rond tussen de ruïnes. Hiervandaan voelde Engeland zich sterk en konden ze de Fransen op Martinique goed in de gaten houden. We genieten van het uitzicht en het straffe briesje. Daarna gaan we bij het strand lekker zwemmen. Vlak bij het strand zie je hier groene trompetvissen en de kinderen ontdekken een 50 cm gestippelde slang en de krabbetjes en scholletjes schuiven onder ons langs over het zand. Voor de kinderen is het heerlijk weer even te zwemmen. In de lagoon waar onze boot ligt ziet het er iets minder fris uit en hebben wij het liever niet. Maar hier leven ze zich weer helemaal uit. Daarna lopen we relaxed terug langs het strand naar het dorp. Je loopt dan van de ene luxe resort, langs de volgende en daarna zie je de locals met hun kinderen lekker spelen op het strand. Dit contrast, zonder enige vorm van integratie, is voor ons het beeld wat we hebben van St Lucia. Het is een prachtig eiland, maar heeft daardoor niet de relaxte sfeer, zoals we die van andere eilanden kennen.