We zijn weer vertrokken. En je raadt het al: wederom bestemming Cork!!!! We laten ons doel ook niet zomaar varen! Dus we hebben 4 dagen voor de boeg met in totaal 500 zeemijl. Leuk is dat de Ojala ook weer op het water is en wij varen op de een of andere manier ook altijd als de Ojala vaart, dus dat is mooi als dat nu ook weer lukt. Vanavond eens kijken of we ze op het SSB netje kunnen horen.
Afgelopen dagen zijn we heerlijk bijgekomen met de nodige ijsjes en heerlijke tapas. We lagen in de oude haven midden in het centrum van La Coruna. Vorig jaar waren we hier ook aan het begin van onze reis. Toen werd er rond deze haven gebouwd en was het heel lawaaiig. Ze zijn nu nog steeds bezig, maar een stuk verderop, want ze maken een prachtige boulevard met auto’s onder de grond (vast een Europese subsidie, maar deze is goed besteed). We lagen samen in de haven met de Anne en de Namstee met wie weook samen uit Terceira waren vertrokken. Gezellig, ook voor Myrthe en Wouter, die ontzettend veel met Neele (bijna 9), Lasse (11) en Torge (6) van de Anne hebben gespeeld. Zodra de Namastee ook veilig binnen kwam varen in de haven deden ook Hannah, Emma en Frieda mee. Voor de haven is een enorm plein en Wouter heeft van Lasse (van de Anne) leren skateboarden op het skateboard van Lasse. Het is duidelijk dat Wouter zijn eigen skateboard, dat we in de Kaapverden hebben gekocht, niet zo goed is. Het gaat alleen vooruit of achteruit, maar bochten maken doet ie niet. Het is echt leuk om te zien dat Wouter na een paar dagen oefenen zijn evenwicht mooi bewaart en prachtige bochten maakt op het skateboard van Lasse.
Zaterdag hebben we samen met de andere Nederlandse en Duitse schepen een steigerborrel gehouden, dat is echt bijzonder van deze reis, de onverwachte korte maar intense contacten die je hebt met anderen. Heel erg gezellig. Zondag zijn we met zijn allen naar een museum gegaan in het centrum, waar van alles werd uitgelegd over het menselijk lichaam. Enkele bijzondere onderdelen: De langste man van 2 meter 71 uit 1918 stond er in ware grootte als een etalagepop. Toch wel indrukwekkend hoog hoor, zelfs naast Roelof. 
Er was een film van de geboorte van een kind, waar de kids zich allemaal aan vergaapten en vroegen of het bij hun ook zo ging. En er was een buis met een balletje, wat je door concentratie van de ene kant naar de andere kant kon bewegen in een soort wedstrijd tegen iemand anders. Het zou werken op alpha en theta straling gemeten op je voorhoofd. Erg geestig, vooral als je nog zo je best doet om te concentreren, maar er gebeurt niets, terwijl een kind tegenover je zit en het balletje zo laat rollen. We hebben ook een leuke foto van de hele groep. Die zal ik later toevoegen. De volwassenen vallen werkelijk in het niets tussen al die kids. Uiteraard gevolgd door ook weer een slaapfeest over en weer.
Kortom een gezellige tijd die we nu weer achter ons laten. Maar we hebben ook weer ontzettend veel zin in Cork en vooral in een weerzien, na een jaar reizen, met onze beste vrienden Ellen en Herbert.
Met de helpende handen van Co en Carla gaat dat ook supersnel en we liggen nu naast Zwitserse buren met 3 honden en een prachtige bloementuin die aan de onderzijde van hun schip is aangegroeid (soort koraaltuin, ontstaan in 3 jaar dat ze hier in de haven wonen).
Na school huren we een auto en gaan snel op verkenning. Omdat het een beetje regenachtig is gaan we eerst naar de noordkust naar de plaats Biscoito. Daar schijnt de zon alweer en we kijken hier bij een natuurlijk zwemparadijs tussen het vulkanisch gesteente in zee. Biscoito is ook bekend om zijn wijnen en het landschap ziet er vergelijkbaar uit als op Pico, met druivenranken op veldjes tussen muurtjes ter bescherming tegen erosie. Daarna rijden we door het prachtige groene landschap en bossen dwars over Terceira. Geweldig dat ze zich hebben gehouden aan de regel om niet boven 200 meter te bouwen, daardoor is er nog volop mooie en ongestoorde natuur.
Hij zit vast aan een touw en de toreadoren (grijze broek, witte blouse en zwarte hoed) letten goed op en houden de stier in voordat hij het publiek in rent aan het einde van de straat. Een aantal waaghalzen dagen de stier steeds uit. Het kost hen een paraplu. Maar verrassend hoe men zich steeds weet te redden. Het is best spannend, zeker als de stier staat te snuiven en met zijn poot over de straat schraapt voor een volgende aanval. Maar het is ook een beetje gek dat alle mensen achter een muurtje het arme dier zitten op te jagen. Myrthe vindt dit niet eerlijk. Maar ja deze beroemde traditie op Terceira is ook wel bijzonder en gelukkig wordt er geen stier doodgemaakt. Na 20 minuten zorgen de toreadoren dat de stier weer in zijn kooi gaat en wordt met twee pistoolschoten kust veilig gegeven. Wij begrijpen Myrthe wel en hebben zo genoeg gezien en gaan er weer vandoor. Als we net weer in de auto zitten horen we het volgende enkele pistoolschot en weten we dat de volgende stier achter in de straat nu los is. Maar wij rijden naar het centrum naar het restaurant Beira Mar, aan de haven. We eten traditionele gerechten, waarbij de soep heel speciaal in een brood wordt opgediend. Heerlijk gegeten. Als we daarna nog even door Angra wandelen, valt ons op dat alle bezoekers zich verzamelen in een straat. Op de trappetjes voor een kerk nemen wij ook plaats en zien een parade van muziek korpsen e.d. langslopen. Wouter raakt met andere Nederlanders aan de praat en dat blijken de schippers van Synergie te zijn, een ander vertrekkersschip waar we al veel over hebben gehoord. Moe en voldaan gaan we terug naar de boot en vallen nu allemaal uitgeput in slaap.
De dagen daarna zitten we te puzzelen of we al kunnen vertrekken en is er regelmatig contact met de Ojala en de Duitse schepen Anne en Namastee (vooral de kinderen spelen en logeren over en weer).
