Monthly Archives: October 2014

Aanloop Rabat

Posted on by
3

Van Portugal (Faro) naar Rabat hebben we in twee nachten en een dag gevaren, van zo-avond 5 oktober t/m di-ochtend 7 oktober. We begonnen wat rommelig met behoorlijke golven, maar we wisten dat het af zou nemen. We waren er op voorbereid dat we zelfs zouden moeten motoren, maar dat bleek gelukkig niet nodig.

Onderweg school doen lukt ons niet zo goed. Myrthe is heel hangerig en wordt zeeziek als ze overeind komt. Bovendien, als Roelof en ik in een wachtloop systeem zitten hebben we beperkte energie om ze te stimuleren en hun schoolboeken erbij te pakken. Alleen Wouter wil nog weleens wat doen. Kortom ze hangen op het bed, zitten op de elektronica spelletjes te doen, kijken een film of luisteren naar een voorleesboek. Wouter let vooral op wanneer het tijd is voor iets lekkers en zou het liefst om 11 uur al chips willen. Maar noodles werken ook heel goed onderweg voor de zoutbehoefte en vulling.

Het is vooral in de nacht prettig te weten dat enkele mijlen bij ons vandaan ook de Ojala en de Puff zeilen. Af en toe roepen we elkaar op op de marifoon, om even iets uit te wisselen. Zo heeft de Ojala een geweldige koers recht op Rabat, en wij niet. We horen dat zij op twee oren varen en gaan dat daarna ook eens proberen. De wind komt pal van achteren dus dat lukt best aardig. Wel gaan er af en toe enorme schokken door het schip, omdat we door de deining net even geen wind vangen en daarna weer wel. Maar we blijven toch netjes 4-5 knopen lopen en dat is uitstekend. Het kan zijn dat we te vroeg bij Rabat aankomen (voor hoogwater), maar dan wachten we daar wel.

In de nacht zien we op 500 meter dieptelijn een groep van zeker 5-6 vissers varen. Inmiddels hebben we de wind tegen en zijn aan het kruisen. Rabat is niet meer dan 15-20 mijl verderop. We mijden vooral de plek waar de Volonté in de de visnetten is vastgelopen. Maar dan varen we wel dwars tussen de vissers door. Roelof bespreekt op de marifoon dat hij voor de vissersboot langs wil. Maar de visser spreekt een hoop talen, maar Engels juist weer minder goed. Roelof geeft het dan ook in het Frans aan. De visser wil juist dat we achterlangs gaan, maar wij weten niet wat ie voor netten achter zich trekt, dus dat lijkt niet zo’n goed idee. Dan doet Roelof even de motor erbij en de visser groet ons met oké captain.

En dan zien we het licht worden en zien we Rabat liggen.
Spannend hoor, om zo’n ander werelddeel aan te lopen met je eigen zeilschip. Het is spannend met een gevoel van trots door elkaar. Heel gek.
Vlak bij de ingang kunnen echt brekers staan. We roepen de haven op om te vragen of we binnen kunnen lopen en of ze ons met een pilot kunnen begeleiden. Ze geven aan dat we nog even moeten wachten. Dus we hebben alle tijd om de aanloop van de rivier goed te bekijken. De deining geeft nog flinke brekers op de havenhoofden bij de ingang, maar verder zien we geen brekers. Van buiten is het alleen lastig om de rivieringang te zien.
Na 30 minuten komt de pilot. We wachten nog even op de Ojala en dan varen we samen naar binnen. Geweldig, langs de oude stad en moskee en oude vissersboten. Wel een verrassing hoe je de rivier op moet varen, dat hadden we inderdaad niet graag in het donker gedaan, die route zie je wel op de pilot, maar is op zicht niet zomaar duidelijk.
En dan worden we keurig naar de inklaringssteiger gebracht.
We zijn in Marokko. Het voelt echt geweldig. Zeker als we verderop in de haven ook de Volonté zien liggen. Met onze Hollandse enclave zijn we weer goed aangekomen en we zijn blij dat het zo goed is verlopen.

Langs de straat van Gibraltar

Posted on by
3

Even een bericht over hoe het bij ons gaat op de golf van Cadiz en langs de straat van Gibraltar.

Gisteravond zijn we om 18.00 uur vertrokken bij Culatra. Het was een rare dag, waarbij alles in het teken stond van vertrek, en de adrenaline toch weer de hele tijd door mijn aderen spoot. Dan ben ik gespannen. gelukkig herkennen de kinderen de situatie ook direct en zijn dan gelukkig niet onder de indruk als er dan kleine ruzies ontstaan: “Nou zeg, alweer, houd nou eens op, pap en mam”. En zodra we vertrekken houd het gelukkig weer op!!!!

Met een mooie zonsondergang gingen we de zee op. We zagen direct ook de Ojala varen en hoorden dat ook de Puff al onderweg was. Gezellig gedrieen. Het eerste stuk stond er een behoorlijke deining. De kinderen waren buiten gaan zitten, Wouter deed alsof ie op de kermis was, en gilde van pret bij iedere golf, maar Myrthe vond het eng, wat ik me ook wel kon voorstellen. Ik heb ze toen snel maar naar binnen gestuurd, en naar bed, want het werd al donker en dan heb ik ze toch liever niet buiten.
De kinderen gingen liggen in het achteronder in ons bed. Samen met hun knuffel dicht bij elkaar.
Roelof en ik waren druk met de zeilen. We waren er op bedacht dat er ca. 15 knopen wind kon staan en hadden voor de zekerheid een kleine fok aan de kotterstag klaar gezet. En die hebben we gebruikt en ook in het zeil een rif gezet. Gedurende de nacht kwam er toch zo’n 20-30 knopen over (6-7 Bft). Het is dus toch lastig om uit de gribfiles goed de hoeveelheid wind te voorspellen, maar wat wel allemaal klopt is de richting en wanneer de wind weer afneemt.

Onderweg hebben we een speciaal NL-netje op de korte golf radio afgesproken met de andere schepen om 8.30 uur in avond en ochtend. Dat helpt om even uit te wisselen hoe het onderling gaat. Bovendien voelt het minder alleen. En daarna hadden we zelfs ook nog even contact met de Antares en Verleiding in Portimao. De Verleiding was vertrokken naar Madeira, maar heeft besloten nog even te wachten omdat de combinatie van de koers en de deining naar Madeira te pittig was. Gelukkig hebben wij de wind van achteren en als er dan ineens wat meer staat voelt dat niet zo heftig.
We hadden gelukkig een groot deel van de nacht een hele mooie maan die de zee verlichtte. Ook achter, in ons zog zag je de lampjes van de algen weer fel branden. Met zo’n maan zie je toch wat beter wat er allemaal om je heen gebeurt. Later in de nacht werd het bewolkt en dan voel je het schip wel heen en weer gaan, maar zie je de golven niet. Dat blijft gek.

Midden in de nacht passeerden we ongeveer de straat van Gibraltar. We voeren duidelijk door een scheepsroute van en naar de Middellandse zee. Soms zien we op de AIS op de plotter dat we op ramkoers liggen met zo’n grote tanker al mijlen vooruit. Dankzij de AIS weten we de naam van de tanker, hoe hard hij vaart en welke richting en kunnen we hem ook even oproepen. Zo hadden we even contact met de Flinterrachel. Dat bleek een Nederlandse tanker te zijn, dus we konden gewoon Nederlands spreken met de Schipper. Hij had ons nog niet op de radar en zodra hij ons zag zou hij zorgen dat hij ons ontweek. Later hadden we ook contact met een Portugese tanker. Die reageerde laconiek dat we nog mijlen ver weg waren en dat als we elkaar zouden zien dat hij ons dan wel zou ontwijken. Nou 20 minuten later bleef hij maar op ramkoers. We hadden nog ruimte om te ontwijken, maar gelukkig nam hij even later zelf contact op, en zei dat hij ons voorlangs zou passeren. Dus ook dat ging weer netjes, maar hij kwam zo vlakbij dat ik maar even een foto van hem heb gemaakt. Die volgt later.
Dat was ook precies het goede moment om de camera buiten te hebben. Dolfijnen. Met dolle sprongen kwamen ze op ons af. Ze bleven lang bij ons, maar met name onder water spelen.

Nu is de deinig afgenomen en de wind ook. Eigenlijk gaan we veel te hard, want we hadden precies berekend om met hoogwater bij Rabat uit et komen. Maar goed we zien wel weer hoe we dat oplossen. Straks gaat de wind wegvallen en moeten we waarschijnlijk op de motor verder. Maar we proberen nog even zoveel mogelijk te zeilen. Rabat, we hebben er zin in, morgen 7 oktober komen we aan!

Strandland 2

Posted on by
3

We zijn op een eiland van zand. Dus eigenlijk is het overal strand. Wouter en ik hebben allemaal resten van huizen gezocht in het zand. Ook schepen en tegeltjes. Daar gaan we allemaal leuke dingen van maken voor onze knuffels.
Het land is ontstaan doordat mensen hier gewoon huizen zijn gaan bouwen en zijn gaan wonen, zonder dat ze daarvoor toestemming hebben gekregen van hun land Portugal.
We hebben in de haven hele mooie zwarte waterslakken gezien. Het is eigenlijk een heel dik zwart stokje. De onderkant is een soort jurk die fladdert. Je ziet ze alleen in het donker.
Aan de zijkant van de steiger zagen we ook een ovaal ding met stekels. We weten niet wat dit allemaal is. Maar het is wel heel bijzonder.
We hebben met pappa en mamma gezwommen. Mamma heeft hele mooie schelpen gevonden. Pappa gooide ons steeds in het water en we mochten op zijn rug zitten als hij in de golven dook. Wouter hing aan zijn broek. Wouter trok me achterover en toen viel ik eraf. Het was heel leuk. Toen we klaar waren met zwemmen gingen Wouter en ik allemaal stokjes zoeken.
Ik ben het alleen vergeten mee te nemen toen we voor het dorpje onze kleren aan deden. Maar daarna vonden we in het dorpje allemaal tegeltjes en schelpjes, waarmee we iets leuks gaan maken voor onze knuffels.

Strandland

Posted on by
6

Gisteren zijn we naar Faro gevaren. Daar valt niet zo veel over te vertellen. Er was geen wind, de motor moest de hele dag aan en we hebben er 8 uur over gedaan.
Onderweg hadden we nog even contact met de Puff, die zagen we de haven bij Villamoura invaren, evenals de Verleiding. Ze konden ons vertellen waar zij zelf hadden geankerd bij Faro, en dat de Ojala daar nog ligt.
Na de volle dag zon, geen wind, weinig school (tenminste de kinderen hebben alleen rekenen gemaakt onder het mom dat ze zeeziek waren), kwamen we aan bij Faro. We hadden goed op de pilot gekeken en het leek ons onverstandig om helemaal de rivier op te varen naar de grote stad Faro of naar Olhão, dus even de rivier op, hebben we het anker uitgegooid bij Culatra. Het is al 19.00 uur dus nog net met een beetje licht. Ik probeer snel eten te koken, maar op de één of andere manier ben ik zenuwachtig, dus ik laat alles aankoken; de heerlijke vis laat ik onder de grill helemaal droog grillen, de aardappelen worden zwart en de broccoli weet ik ook redelijk te vernietigen.
Maar gelukkig weet Roelof internet weer op te duikelen op deze ankerplaats. Daardoor kan ik Rigt, mijn oud-collega van het LUMC, mailen en haar telefoonnummer opvragen. We weten via internet timetables te vinden voor de ferry van Culatra naar Olhão en een busmaatschappij EVA om van Olhão naar Faro te rijden. Daar zou ik Rigt dan om 11.00 uur moeten kunnen ontmoeten. En gelukkig ziet Rigt mijn mail diezelfde avond nog en belt even. We kunnen zo de afspraak even bevestigen.
Dat slaapt al een stuk rustiger. Alhoewel de onrust ook wel door mijn lijf gaat over het weer, en onze plannen om zondag naar Marokko te gaan varen. Het fijne is dat ook de Puff en de Ojala zondag naar Rabat gaan varen. Het is toch weer spannend nadat we de hele tijd dagtochten langs de kust hebben gemaakt, om 2 dagen weer met wachtlopen in te gaan en weer de volle zee op. Zeker als we de verhalen via via van de Volonté hebben vernomen dat ze onderweg naar Rabat 35 knopen wind hebben gehad, vastgezeten in een visnet en Jesper die 4 keer heeft overgegeven. We hopen spoedig contact met ze te hebben, te horen of alles goed gaat, en het liefst ze in levenden lijve weer te kunnen omhelzen.

Maar goed. De volgende ochtend gaan we eerst eens Faro bekijken. We staan vroeg op om 6 uur. Het is nog donker en de kinderen vinden het wel spannend zo vroeg vertrekken met de dinghy. Om 7.00 uur is het net licht en varen we met de dinngy naar het strandje bij Culatra. En het lijkt inderdaad allemaal te kloppen, want om 7.45 uur komt er inderdaad een leuke open ferry aan. Met ongeveer 10 anderen van het eiland, uitgerust met een boodschappenwagentje op wieltjes (boodschappen doen aan de overkant), vertrekken we van het eiland. Het is een mooie tocht over de rivier van 30 minuten, langs diverse droogvallende zandplaten. Bij Olhão zien we enkele zeilschepen voor anker liggen en ook een haven waar je met jacht naar binnen kan als je met hoogwater helemaal de rivier opvaart tussen de zandbanken door. In Olhão gaan we snel door, op zoek naar de busmaatschappij EVA. Het is een soort privé maatschappij en er staan niet langs de kant van de weg borden voor bushaltes, dus we moeten echt de busterminal vinden. Maar ook dat lukt allemaal weer op tijd. We rijden naar Faro en hebben zo mooi even een kijkje over het Delta gebied en een klein beetje binnenland. Een mooie busreis, beloond met de oude binnenstad van Faro. We zijn mooi op tijd en kunnen eerst nog even de binnenstad bekijken, voordat we Rigt gaan ontmoeten. Faro heeft duidelijk een bewogen verleden, met bloedige gevechten tussen de moren en christenen in de 5e kruistocht. Ook is er een aardbeving over de stad heengegaan in de 18e eeuw. We bezoeken een kathedraal, en Roelof weet de kinderen nog een geschiedenisles te geven over deze stad. De gebouwen zien er koloniaal uit, maar het is erg gezellig, en prachtig onderhouden, met nog steeds zo ver in de nazomer bloemen en vruchten aan de bomen. Prachtige huizen en straatjes lopen we door.
En dan om 11.00 uur ontmoeten we drie generaties Rigt. Rigt is samen met Piet en dochter Annemieke en kleinkind Evi ons op komen zoeken. Zo leuk om even bij te kletsen. We hebben het zelfs over onze werkgever, het LUMC en de Universiteit Leiden en zo is het werk, en collega’s van Veiligheid, Gezondheid en Milieu weer even heel dichtbij. Super gezellig en de tijd vliegt voorbij in het zonnetje op het terras. Evi heeft het er ook heerlijk naar haar zin en heeft een poesje ontdekt en zich erbij genesteld en al haar kinderkoekjes met het poesje gedeeld (ze liggen op een rij voor zijn neus, maar poesje geeft er niet echt om).

Na 2 uurtjes gaan wij weer op pad. We reizen terug met de bus naar Olhão en doen daar boodschappen voor de oversteek naar Marokko.
Dan pakken we weer een ferry terug naar Culatra. We halen even snel zwemkleren op de boot en gaan dan Culatra bekijken. Strandland noemt Myrthe het. Dat is het exact. Het is Schiermonnikoog, maar dan toch weer heel anders. De mensen zijn hier 100 jaar geleden begonnen met huizen bouwen en een gemeenschap te vormen, volledig op zichzelf aangewezen en rechteloos. Pas na een opstand in 1970 hebben ze echt rechten gekregen. Sindsdien is hier in 20 jaar tijd enorm veel veranderd. Er is riool gekomen, elektriciteit, een school en ze zijn nu erkend, en de straten zijn opgenomen in adressenregisters. De mensen zijn hier zeer vriendelijk. Er is geen auto, wel rijden er tractors. De straten zijn betonplaten die dwars door het hele dorp zijn gelegd. Midden in het zand zijn de huizen gebouwd en veelal is er een poging gedaan om er een tuintje bij te maken, maar er is niet heel veel begroeiing. Het is zand en duin. Als je dwars over het eiland loopt ben je bij de Atlantische oceaan en is het water ongelofelijk lekker warm. Roelof en de kinderen spelen op de enorme surfgolven, ze zwemmen erop en duiken erin. Er liggen zo veel mooie schelpen hier.
Later gaan we in het plaatsje pizza eten. En als we in het donker terug gaan naar de dinghy zien we in de haven bijzondere zeedieren. Ze zijn zwart met een rood randje. Ze vliegen als het ware door het water zoals een manta. Ze zijn ongeveer een hand groot. Ze gaan op de mossels af. Het lukt ons niet om ze op camera te krijgen. Als ik later op internet aan het zoeken ben kan ik niet goed vinden wat het is geweest. Als iemand het weet hoor ik het graag.

Morgen (zondag 5 oktober) gaan we ons klaarmaken voor vertrek naar Marokko. In de avond om 18.00 uur vertrekken we. Het zal twee dagen duren, de oversteek. Dus we komen dinsdag aan. We plannen om ca. 13.00 uur met hoogwater Rabat binnen te lopen.
We hebben van de Volonté die daar al ligt heel veel tips over visnetten onderweg, en hoe we in Rabat in kunnen klaren.
Spannend, maar we kijken er naar uit.

Lagos

Posted on by
2


Een beetje uitgeslapen liggen we aan de steiger voor de brug bij Lagos. Het is mooi 1 oktober, dus nu zijn de haventarieven met 60% gezakt. We kunnen dus rustig naar binnen door de brug, om 9.00 uur en een plekje zoeken, want nu kost het iets meer dan 20 euro voor een nacht.

In de haven vliegt de tijd voorbij. Even school doen, de zeilen beschermen met huikje en rolfokhoes (tegen de zon). Roelof gaat nog zoeken naar een ankerboeitje wat we afgelopen nacht zijn kwijtgeraakt. Als de kinderen klaar zijn met school neemt hij ze mee naar het strand om te helpen zoeken.
Ondertussen maak ik gebruik van de leegte aan boord en gooi alle bedden op zijn kop en verzamel alle wasgoed voor maar liefst vier wassen. Voordat ik die in de machine heb is het al ver in de middag. En dan kan ik even douchen! Je kan het er allemaal maar druk mee hebben.

De middag is al zowat om, maar dan gaan we Lagos in. Vol verwachting, want we waren hier per slot helemaal speciaal naar terug gekomen. Het is een schattig plaatsje, en als we naar het centrum lopen zien we een replica van het type schip waarmee Bartomoleu Dias in 1488 als eerste Europeaan Kaap de Goede Hoop rondde. Van de kinderen hoor ik dan dat ze van pappa al geschiedenisles hebben gehad. En dan wordt me haarfijn uitgelegd waarom Lagos zo bijzonder is. De ontdekkingsreizigers hebben vanuit Lagos als eerste slaven uit Afrika meegenomen en de eerste Europese slavenmarkt was hier. Niet iets om trots op te zijn, en daar had wel wat meer aandacht aan besteed mogen worden (ipv aan alle Europese miljoenenprojecten die hier de afgelopen jaren gebouwd zijn).
Ook voerde hij zijn ontdekkingsreizen vanuit Lagos uit. Hij vestigde zich in Sagres, en richtte een zeevaartschool op, waar het driehoekige zeil werd uitgevonden i.p.v. de rechthoekige zeilen. Hiermee kon je ook aan de wind varen, en het zeilde ook veel sneller, en dat hebben we nu nog.

Terug op de boot hangen we snel de was te drogen. De kinderen stimuleren we om eens kennis te maken met de Gavroche. Die hebben we ook al vaker gezien, en ze varen ook richting Carieb. Ondanks de verlegenheid en de taalbarriere weten ze een afspraak te maken. Morgen om 13.00 uur na schooltijd gaan ze samen spelen.
Het schemert al. En terwijl de muggen ons lek prikken zoeken we snel een plekje in een restaurant aan de kade. Heerlijk gegeten.

Donderdag 2 oktober.
Vandaag spelen Myrthe en Wouter met Anna (7) en Luka (4) van de Gavroche. Uiteraard na schooltijd. Maar we rekenen het wel als een Engelse les. Het lukt ze uiteindelijk toch om leuk samen te spelen. Ze varen ook wat rond in de dinghy in de haven en worden door het jacht naast ons uitgenodigd voor een bezoek. Het is een schip van zeker 70 voet, wit met hout en gouden afwerking. Als de kinderen aan boord stappen doe ik mee, want dit wil ik ook wel even zien. De zoon van de eigenaar beheert het schip nu even. De elektronica en navigatieapparatuur aan boord (6 grote schermen) is al indrukwekkend. De kinderen valt het vooral op dat er een TV in zit zo groot als thuis. En dan mogen we de keuken zien. Ze hebben gewoon een inloopvriezer, mega koffiezetapparaat, afwasmachine, magnetron en een stoomoven. Ik kijk mijn ogen uit. En dan gaan we nog naar de slaapkamer van de eigenaar. Het lijkt wel een luxe hotelkamer. De luxe imponeert de kinderen minder, die vinden het gewoon gaaf dat je langs de schuine wanden van het schip kan glijden. Met de waarschuwing niet aan knopjes te zitten mogen we ook de machinekamer in. Die is bijna groter dan het totale ruim in ons schip. Ben ik even blij dat ik op een gewoon zeiljacht zit, want om te snappen hoe dit allemaal werkt gaat echt heel ver. Maar als je dit enorme luxe jacht kan kopen, kan je waarschijnlijk ook het salaris van een mecanicien betalen en een dienstmeisje wat in het achteronder alle wassen aan boord kan doen en zelfs ook drogen, en die bereid is om uren per dag al dat goud te poetsen en het dek te boenen. Heerlijk om te zien en me aan te vergapen.

Wouter heeft inmiddels Anna en Luka ook voor het avondeten uitgenodigd. Hij is wel super sociaal en regelt echt op zijn manier deze leuke contacten waar wij ook lol van hebben. Ook de Win2Win komt nog langs. Ze zijn vandaag 6 jaar bij elkaar. Ze hebben limoen-ijs meegenomen. Nou dat komt wel op bij ons aan boord.
Later in de avond gaan we ook nog even bij hen langs. Kan ik zien hoe Eltjo met de i-pad leuke filmpjes van het zeilen heeft gemaakt. Nou als ik goed heb opgelet zien jullie wellicht nog een keer een zeilfilmpje van ons op de blog. Ik ga het eens proberen.

Grotten bij Lagos

Posted on by
1


Vandaag, dinsdag 30 september, zijn we ‘s middags weer terug naar Lagos gevaren. Het is best gek om weer terug te varen. Maar we willen nog even langs de kust de grotten invaren. We liggen net voor anker bij de haveningang van Lagos. De zee is relaxed, dus dat gaat best goed. Vanaf 1 oktober gaan we wel weer even de haven in, want dan zijn de prijzen met 60% gedaald.

De Win2Win ligt hier ook. En zij hebben een naaimachine aan boord. Super dat ze ons kunnen helpen met een reparatie aan het huikje voor over het zeil. Dat is nu weer in orde, dankzij handige Lilian.

Daarna pakken we de dinghy en gaan in bikini en zwembroek langs de kust varen. Het is al laat en we hebben een mooi laag zonnetje. De kleuren in de kliffen waar we langs varen zijn van goud tot knalrood, prachtig. En verder, bijna om de kaap kan je dwars door de grotten varen van de ene naar de andere kant. Er zijn nog een paar andere toeristenbootjes. Zij hebben reddingsvesten aan en wij zien er vergeleken bij hun wat mager gekleed uit. We varen door grotjes en tunnels, een keer zitten we aan de grond in een grotje, maar met de roeispanen komen we snel weer los. We genieten erg van de grotten en tunnels en het is ook wel bijzonder hoe je er hier tussendoor kan varen. In je eigen dinghy is dat toch veel leuker dan in zo’n toeristenboot. Het is wel handig dat een toeristenboot voor ons vaart en steeds laat zien waar je goed een grot in kan varen, en welke route je kan nemen tussen de rotsen door. Mede doordat we de route afkijken is de diepte steeds prima en raakt de dinghy verder geen rotsen. Voorbij de kaap keren we terug, het is nog wel even varen en we willen terug zijn op de boot voor het donker wordt.

De nacht op de ankerplaats is heel klotserig. De boot wordt alle kanten opgeslingerd. Er staat niet eens veel wind, maar we liggen gewoon dwars op de deining. Om 04.00 uur hebben we het helemaal gehad, dan liggen we al even wakker… We besluiten de haven in te varen. Als ik in de pilot kijk zie ik dat er een brug is voor de haven… en die wordt niet bediend! Toch maar blijven liggen dan? Na nog wat beter in de pilots te kijken en naar de foto’s zien we dat er een wachtsteiger is voor de brug waar we ook prima kunnen aanmeren. We halen dus toch het anker op en varen het hoekje om Lagos binnen en leggen vast aan voor de brug. Hè hè eerst even rustig verder slapen.

Jarig aan boord

Posted on by
2

Zondag 28 september mag ik als eerste aan boord een verjaardag onderweg ervaren. Ik kwam vooral niet te snel uit bed, want het gezin was heel druk fluisterend van alles aan het voorbereiden. Afgelopen week had Myrthe al steeds geknutseld en mocht ik niet kijken. Best lastig als je toch zo relatief dicht op elkaars lip zit. Maar ik heb mijn best gedaan om niets te zien.
En als je dan uit bed komt, en de vlaggetjes hangen voor en achter op de boot in de verstaging, er staat een heerlijk ontbijt klaar, de cake zit te pruttelen en te geuren in de broodbakmachine en de kinderen kijken je verwachtingsvol aan, dan voel je je echt jarig.
In Porto had ik al nieuwe oorbellen gevonden. Ankertjes van hout, met de hand gemaakt. Ik had mijn oorbellen dus aan de kinderen gegeven, omdat ze het leuk vonden om mij een echt cadeau te geven. Maar ja ik vind het juist leuk om te zien wat ze zelf bedacht hadden. Dus eerst ga ik zitten op mijn versierde stoel (hartjestekening op de plek waar ik mag zitten). En dan krijg ik een grabbelton van Myrthe waar ze de hele week hard aan heeft gewerkt. Maar tot mijn grote ontsteltenis heeft ze daar mijn oorbel voor gebruikt. Met mijn eigen oorbel moet ik alle pakjes uit de grabbelton vissen. Nep pakjes, een bloem, een zeilboot, een schelp met een parel erin en een lieve brief. Erg Creatief.
Wouter verontschuldigt zich dan dat hij geen briefje heeft, en niet heeft geknutseld. Maar hij heeft wel een tekening, een gave planerende speedboot, met wel 900 PK. Ook gaat hij even een gezellig muziekje opzetten en als ik vanavond ga slapen zal hij mij dit keer voorlezen. Dat is op en top Wouter met helemaal zijn eigen manier om er een leuke dag voor mij van te maken.
En dan krijg ik zelfs nog een kado van Roelof. Een tas van zeildoek. Dat heeft hij weer goed voorbereid al in NL.

Na het ontbijt gaan we met de dinghy even langs de Antares. Even koffie drinken. Erg gezellig. Quirijn wil ook spontaan niet meer naar bed als hij ons hoort aankomen. Samen bedenken we een plan om morgen nog even met zijn allen koffie te drinken op het strand (met verjaardagstaart). Dan kunnen we dat sms-en naar de Volonté en via het NL-netje op de korte golf zender aankondigen vanavond. Wie weet wie er dan nog naar deze baai komt varen.

En daarna gaan we even aan de overkant wandelen. Het is een soort Wassenaarse slag. We wandelen over een houten steiger over het strand langs veel strandtentjes. De kinderen droppen we in een speeltuin, zodat wij even koffie kunnen drinken en vooral internetten. Even kijken wat iedereen voor berichten heeft gestuurd. Want toch juist op mijn verjaardag mis ik heel erg vrienden en familie. Maar gelukkig is er zo veel mail en reacties, echt hartverwarmend.

Als we even later terugvaren zoeken we langs het strand of we Quirijn daar soms zien spelen. En ja hoor daar zien we de bemanning van de Antares al. Ze zitten in de Kalu-bar bitterballen te eten. Duidelijk een Hollandse eigenaar en je kan dan ook in het Nederlands bestellen. Daar vlijen Roelof en ik mij dan ook in de lounge stoelen tussen de struiken en cactussen op het strand. Echt een leuke tent.

Maandag 29 september
Tijdens school van de kids hoor ik ineens mijn naam roepen buiten. Snel ren ik naar buiten. En dan wordt er uit volle borst “Lang zal ze leven” gezongen. De Ojala kan helaas niet naar het geplande koffie-strand afspraakje komen, maar zijn speciaal langs komen varen om te zingen deze ochtend, voordat ze afvaren naar een andere baai.

Beladen met de door Roelof gebakken appelcake en nog een snel deze ochtend gekocht taartje varen we dan om 10.30 uur naar het strand. Koffie en thee zijn mee en we verwachten toch nog wel wat andere vertrekkers. De Antares, De Verleiding, de Volonté en de Badjar komen allemaal. We zitten op een leuk plekje vlak bij een kasteeltje en een enorme rots met piratengaten erin waar de kinderen zich uitstekend kunnen vermaken. Ik word zelfs nog verwend met een geweldige tekening van ons schip (van Quirijn) en met servetten met kreeften erop. Zo attent.
We kletsen weer wat af alsof we elkaar de laatste tijd heel weinig hebben gezien. Maar we realiseren ons dat dit wel eens echt de laatste gezamenlijke date kan zijn. Vanavond gaan de Volonté en de Badjar naar Marokko. En de vraag is vooralsnog even wanneer we elkaar weer zullen treffen.
Best gek, want het voelt inmiddels zo vertrouwd, al die Nederlandse schepen, waarmee we afgelopen weken steeds min of meer zijn opgevaren.

In de middag gaan wij terug naar ons schip. We pakken tassen in voor een lange tocht met de dinghy. We willen 6 mijl de rivier opvaren naar het dorpje Silves. Dat schijnt leuk te zijn (advies van onze naastgelegen Nederlandse buurman), dus gaan we dat maar eens proberen. Het is anderhalf uur varen. In het begin is de rivier heel breed. We passeren 2 lage en 2 mooie hoge bruggen. En dan varen we slingerend door een dal tussen de groene bergen. In het dal splitst de rivier en Roelof weet met hulp van de i-pad de goede kant op te varen. Het wordt steeds mooier. De witte reigers vliegen hier om je oren. En in de lucht zien we een enorme groep vogels met zwarte vleugels ronddraaien in de thermiek. Later pas beseffen we dat dit ooievaars waren en niet meeuwen zoals we eerst dachten.
De rivier wordt smaller en heeft riet langs de kanten. En dan ineens zien we een ijsvogel. Gaaf. En dan komen we in het plaatsje. We lopen wat rond en het heeft hele smalle winkelstraatjes. Ze lopen behoorlijk stijl de berg op. Dan staat er een toren van een fort met ooievaars erop. Die kijken naar beneden wat wij allemaal doen en klepperen erop los.

En dan gaan we het fort bovenop de berg even in. Wat een verrassing is dat, van binnen helemaal open met een tuin, opgravingen en een terras. Wij lopen helemaal rondom op de muren en genieten van de uitzichten over het plaatsje en van de opgravingen die in de torens zijn te bezichtigen.
En dan willen we op tijd weer terug om stroom mee te hebben op de rivier. We gaan snel naar een restaurant. Maar de meneer die er helpt spreekt nauwelijks Engels (in tegenstelling tot de meeste Portugezen), maar de keuken zou met 30 minuten open gaan. We gaan er toch zitten en bestellen na 30 minuten wat te eten. Roelof en ik krijgen vervolgens eten en beginnen vast in de veronderstelling dat het van de kinderen vast gauw volgt. Maar dat duurde zo lang dat Roelof dat uiteindelijk even checkt. En nu blijkt dat hij de bestelling van de kinderen niet heeft opgenomen, tsja…. Nu ja, alsnog snel besteld. Maar nu zijn we wel laat. Het is al donker en inmiddels 20.00 uur. We snellen naar de dinghy om gauw terug te varen. We hopen dat we de weg in het donker kunnen vinden. Maar Roelof heeft het wel voorzien en een lampje bij zich. Alleen de vissen vinden dat lampje ook erg leuk. Ze springen om ons heen uit het water. En mocht ik denken dat Roelof een bink is, dan is dat even niet het geval als er vissen tegen hem aanspringen. Ik heb vreselijk gelachen. En de vis die in de boot sprong maar weer overboord gegooid, voordat mijn lieve partner het zou gaan doen.

Langs de Algarve

Posted on by
3


Sagres is een prachtige ankerbaai, met hoge kliffen rondom. Als we ‘s ochtends wakker worden is het een prachtig gezicht met het opkomende zonlicht. Omdat er gisteren toen we naar Sagres toe voeren niet zo heel veel van school terecht is gekomen moeten Wouter en Myrthe vandaag een volle dag doen (vier blokken terwijl we normaal op de woensdag maar twee blokken doen). Maar doordat de Volonté en de Antares hier ook liggen en ze graag met Jesper, Thomas en Quirijn willen spelen maken ze hun school toch redelijk snel af. Rond één uur vaart Aranka met de dinghy en alle kids naar het strand, waar ze de hele middag heerlijk spelen.
Ik ben nog aan het klussen aan het dek (pluggen vervangen in het teak dek waar de schroeven op sommige plaatsen door het teak heen komen). Als ik klaar ben heb ik ook wel zin om te zwemmen en zwem ik naar het strand, toch wel een eindje, maar na een kwartier zwemmen ben ik heerlijk opgefrist. ‘s Middags past Walewijn op de kinderen terwijl ze zandboten en jet-skies in het zand maken. Zo kunnen Aranka en ik samen even het plaatsje bekijken (waar we overigens wel snel mee klaar mee zijn) en boodschappen doen. Wouter mag met Ron mee in de dinghy vanaf het strand op en neer naar de Verleiding en in planee varen, zo horen we later. Wouter vindt het prachtig, hij heeft het er de hele avond nog over…
planee”
Het is opvallend hoe het klimaat en de sfeer veranderd op het moment dat je de zuidwest punt van Portugal (Cabo de São Vicente) om vaart. Het klimaat is veel droger, het is veel warmer waardoor je op een dag ook veel minder doet en er zijn heeeel veeeeel Nederlanders die of met pensioen zijn of op een andere manier hier zijn blijven “hangen”. We ontmoeten een zeiler die al een paar keer naar Carib is geweest en hier nu is blijven hangen omdat zijn vrouw niet meer mee wil, een ouder echtpaar dat in Ferragudo (vlak bij Portimão) woont en hier langs de kust vaart, maar ook in elke supermarkt kom je Nederlanders tegen (erg makkelijk als je iets zoekt en niet weet hoe het in het Portugees heet). Waarschijnlijk valt het extra op omdat het hoogseizoen inmiddels echt voorbij is en nu alleen de “eeuwige toeristen” over zijn. In ieder geval zijn wij blij dat wij nog een hele reis en daarmee een doel voor ons hebben, want om hier te blijven hangen trekt mij eerlijk gezegd niet zo. Toch moeten we hier maar niet te lang blijven, anders weet je maar nooit…

Donderdag varen we naar het plaatsje Alvor dat aan de gelijknamige rivier ligt. We varen rond negen uur weg van Sagres, iets na de Verleiding en de Volonté, zodat we rond één uur bij de monding van de Alvor zijn. De Alvor is een rivier die erg ondiep is en die niet betont is, dus we willen met opgaand tij de rivier opvaren. Als we dan vastlopen, komen we vanzelf weer los met het opgaand tij. Alhoewel er niet veel wind is, kunnen we heerlijk zeilen en schieten we goed op. We trimmen de zeilen tot de laatste millimeter om zo veel mogelijk snelheid uit de wind te halen. We lopen de Volonté en de Verleiding op wat mooie foto en film momenten oplevert (Zie ook eerdere blog ) en Wouter speelt met een speelgoedboot die hij achter ons schip trekt en ik probeer te vissen, maar we vangen wederom niets (ook wel gemakkelijk want ik heb geen idee wat ik precies met een vis moet doen die wel bijt….)

Als we de Alvor naderen zakt de wind verder in en laten we het grootzeil zakken. Op de Genua varen we de Alvor op, maar het stroomt behoorlijk en samen met de Genua die nu weer goed wind vangt lopen we meer dan zes knopen. Dat lijkt ons niet zo’n goed plan want als we nu op een van de vele zandbanken lopen is het wel een harde knal. We draaien de Genua weg en Aranka gaat op de voorpunt kijken om de zandbanken te ontwijken. Het gaat goed en we houden overal een meter speling. Bij het plaatsje Alvor is het druk met schepen in het smalle vaargeultje, maar het lukt de Verleiding en ons wel om een plekje te vinden. De andere Nederlandse schepen die achter ons varen blijven bij de ingang van de Alvor liggen waar je ook prachtig ligt en waar meer ruimte is. ‘s Middags lopen we door het plaatsje Alvor, wat gezellig, maar ook wel heel toeristisch is. Het is echt een en al restaurantjes en toeristen winkeltjes. Maar de baai waar we liggen is prachtig. ‘s avonds komen Ron en José van de Verleiding nog even gezellig koffie drinken.

Vrijdag wandelen we door de rand van duinen die tussen de zee en de Alvor liggen. Het is een prachtig gebied wat met (spring) vloed onder loopt en met eb droog valt. Met de vloed zien we allerlei krabbetjes en vissen tevoorschijn komen. Als we bij het eind van de duinenrij komen zien we de Puff, de Antares en de Volonté liggen. Wouter heeft al snel contact met de Volonté, waarbij hij over de baai schreeuwt “Volonté Volonté, hier de White Witch, over” alsof hij door de Marifoon praat. Maar goed, zijn geschreeuw wordt gehoord en even later zitten we bij de Volonté aan boord met een lekkere kop koffie. Leuke pauze van onze wandeling! Als we terug lopen langs het strand is het bloedje heet en ziet de zee er wel erg aantrekkelijk uit. Stom dat we onze zwemspullen niet hebben meegenomen. Gelukkig is het strand vrijwel verlaten dus we zwemmen lekker in onze onderbroek. Een handdoek heb je ook niet echt nodig want je bent zo droog in de warme wind. Het koelt heerlijk af en Wouter en Myrthe gooi ik een paar keer met een grote plons in het water. Wouter wordt dan heel boos, maar wil meteen nog een keer…

Zaterdag ochtend hebben we afgesproken op het strand bij de Puff, de Antares en de Volonté om samen koffie te drinken. Inmiddels is de Ojala hier ook aangekomen. Wouter en Myrthe spelen samen met Quirijn, Jesper en Thomas in het water en vermaken zich prima.
‘s Middags varen we naar Portimão waar we aan een mooring gaan liggen vlak voor Ferragudo, een aardig vissersdorpje tegenover Portimão. Volgens de bemanning van de Leti Leti (die we ‘s-ochtends ook op het strand ontmoet hadden bij het koffie drinken en ja,… ook weer Nederlands) kunnen we de mooring gebruiken. Een andere Nederlander die er ook ligt en woont op zijn bootje en hier bij een werf werkt, is de mooring van het restaurant tegenover de ankerbaai, en volgens hem is dit ook een uitstekend restaurant. We besluiten direct hier dan maar ter ere van Aranka’s verjaardag (zondag is ze jarig) te gaan eten. De eigenaar vind het prima dat we zijn mooring gebruiken en we mochten ook zijn Internet gebruiken, water halen etc. En… we hebben heerlijk vis gegeten!