Vandaag dinsdag 19 aug. varen we van de ene kant van de baai bij Rianxo naar de andere kant waar een aantal leuke dingen te zien zijn. We varen van de anker baai bij Punta Fincheira naar de baai ten westen van Punta Neixón die niet erg diep is maar er moet net genoeg water staan met laag water , volgens de app op mijn I-Phone (hoe zou je zonder moeten…?). We varen met de dinghy naar een strandje, wat er van een afstand mooi uitziet maar als we aan land zijn gegaan blijkt er geen pad naar het strandje te zijn. Onder luid protest van Aranka en Myrthe klimmen we via een watervalletje de steile helling op. Wat is er nou leuker dan door het bos struinen…? Nou heel wat als ik het commentaar achter me hoor! Ik loop maar snel door en ben dan ook snel op het echte pad dat in de Cruising Guide stond beschreven en dat inderdaad prachtig is. Door een mooi bos lopen we langs steile kliffen boven het water met uitzicht op de baai en onze boot. We lopen door tot we op Punta Neix zijn waar we een prachtig uitzicht hebben. Lang geleden is hier een dorpje geweest waar nu alleen nog wat fundamenten van te zien zijn. Volgens het bord dat er stond moet het er ongeveer uitgezien hebben als een typisch gallisch dorpje uit Asterix en Obelix.


Wouter vind al dat lopen maar niets en voelt meer voor een restaurantje of een ijsje…, maar we moeten toch echt via het zelfde nog even prachtige pad weer terug. Dan komen we in het dorpje Cespón wat uitgestorven lijkt, maar waar we zowaar een restaurantje vinden. Als we wat drinken krijgen we er direct wat verse visjes bij, precies wat we nodig hadden. Volgens de gids is het ook leuk om naar Hórrero de Araño te gaan, de langste graanschuur (die je hier inderdaad overal ziet) van Gallicie, dus we vragen de restaurantbaas hoe we daar kunnen komen. Lopen is echt te ver dus we nemen een taxi die ons erheen brengt. Alhoewel de taxichauffeur geen woord Engels spreekt, biedt de smartphone alweer uitkomst. Via een app wordt wat wij inspreken omgezet naar tekst in de andere taal. Zo maken we duidelijk waar we heen willen, en meer is ook niet echt nodig. Het is een prachtige rit door de bergen en de graanschuur ligt prachtig met een mooi uitzicht maar is zelf niet heel bijzonder.

Terug laten we ons midden in het bos afzetten, vlak bij het ontoegankelijke strandje waar onze dinghy ligt. Wouter is niet lekker, is erg warm en moet overgeven. We struinen weer door het bos en klauteren (weer met nog luider protest van de dames) het watervalletje af naar het strandje. Het is inmiddels laag water en om bij het strand te komen moeten we nu ook door een laag blubber heen. Het is dat mijn Teva’s zou stevig zijn anders was ik er nu zeker één kwijt geweest want het lijkt wel drijfzand… Gelukkig kunnen we op de dinghy leunen als we naar het water lopen anders waren we er misschien wel in blijven steken… Tegen een uur of vijf zijn we weer op de boot, en halen we het anker op de hand op, en varen zonder de motor te gebruiken op de fok weg, richting Vilanova. Het is pal voor de wind en op alleen de fok lopen we toch ruim zes knopen. Na ruim een uur varen tussen alle mosselbanken door komen we bij Vilanova. Wouter is inmiddels goed ziek geworden (39 graden koorts) en heeft een paar keer over gegeven en gaat vroeg naar bed. Bij Myrthe haal ik de hechtingen eruit, wat wel een beetje pijn doet, maar Myrthe houdt zich goed. De snee in haar voet lijkt in ieder geval weer goed dicht te zitten.

‘s Nachts voelt Wouter zich al weer beter, want hij krijgt weer praatjes. ‘s Ochtends vindt Wouter dat hij wel weer beter is, en wil mee naar de bakker. Het lijkt ons goed om te kijken hoe Wouter zich houdt en we gaan met zijn allen het plaatsje bekijken en we kopen onderweg wat lekkere broodjes. We komen door allerlei leuke oud-gallische straatjes, lange kerkjes en langs een vis afslag waar we twee verse visjes kopen. Na een uurtje lopen is Wouter wel moe, maar hij heeft geen koorts en heeft ook niet overgegeven dus we nemen zijn diagnose van die ochtend maar over en besluiten te vertrekken, richting het eiland Ons, dat onderdeel is van een natuurreservaat. We kijken goed naar het weerbericht, de baai ligt net wel of net niet beschut, maar er is niet al te veel wind, dus we wagen het er maar op, we hebben tenslotte niet voor niets een Rocna anker.

Het eerste stuk hebben we wind mee, dan valt de wind weg en dobberen we een uurtje met de stroom mee. Gelukkig steekt daarna de wind weer op -nu vanuit de andere richting- en dan zeilen we lekker met ruim zeven knopen de Ría de Arousa uit. Alhoewel het prachtig weer is zit iedereen binnen school te doen. Lijkt me ook niet gezond en ik pieker over een manier om de bemanning naar buiten te krijgen… Dan gooi ik de Joon overboord en roep hard “Man over boord oefening”. En ja hoor daar komen al snel drie hoofdjes naar buiten. Wouter roept nog:”Nee Papa, dat moet je nou echt niet doen!”, maar daarna wijzen Wouter en Myrthe keurig naar de “drenkeling” terwijl Aranka en ik proberen de boot naar de Joon te manoeuvreren. De eerst keer missen we hem net, maar de tweede keer komen we keurig – en zonder gebruik van de motor – al bijliggend naast de Joon te liggen. Oefening geslaagd, Aranka weet nu ook waar de M.O.B. knop op de plotter zit, en ik heb een keer geoefend met het uittrekken van de Joon wat best stroef ging.

We ankeren bij “Praia de Melide” waar we als enige boot op een prachtig plekje liggen. Wat wil je nog meer… We bakken onze verse vis en genieten van het prachtige uitzicht.

PS1. Een Joon is een lange rechtopstaande stok met een vlaggetje en een lampje erop die je overboord kan gooien om een plek te markeren, bijv. als er iemand overboord valt zodat je de plek makkelijker terug kan vinden.