Toch wat rommelig geslapen in de baai bij het eiland Ons. In de nacht staat er eigenlijk niet veel wind, maar als het schip steeds aan het anker staat te trekken, ga ik toch steeds uit het raam kijken of alles goed gaat. Voordeel daarvan is dat je ook in de nacht een beetje kan volgen wat er gebeurt. De vissers hier in deze omgeving werken echt hard. Midden in de nacht met grote koplampen op de boot zijn ze alweer bezig om netten te zetten en vis binnen te halen. De vuurtoren van Ons zet ons steeds in een straal licht. Er vallen weer wat sterren uit de lucht en het is heel helder.

De volgende ochtend hangen de wolken laag. Het is bij ons zonnig, maar de baai aan de overkant kunnen we niet meer zien. We willen gauw school doen, dan is dat maar weer af en dan lekker het eiland verkennen. Maar ja, wat Roelof en ik willen, lijkt niet altijd goed uit te pakken bij Myrthe en Wouter. Combinatie van ouderschap en onderwijs blijft moeilijk. Roelof geeft Myrthe met een engelengeduld 2,5 uur rekenles, zodat ze eindelijk het blok af heeft voor vandaag. Het was ook niet echt een makkelijke rekenles. Ze moet inmiddels getallen in de honderd en duizend delen. Dat vergt wel concentratie, maar dat is best heftig om dat 2,5 uur vol te houden. In de tussentijd doet Wouter laconiek een taallesje, maakt zijn schrijfoefening en rekent een lesje. Tja dit keer komt hij er makkelijk doorheen. Maar ja we lopen inmiddels bijna 3 weken voor op school in Nederland, dus we hebben nu behoorlijk speelruimte.

Gelukkig om 12 uur snel met de dinghy het stand op. Het is een prachtig groen eiland, met veel karakteristieke eucalyptusbomen. Ook staan er heel veel fruitbomen, sommige vind ik prachtig, maar ik weet echt niet wat of het mag zijn (gras groene bollen met haren?). In het midden van het eiland wonen ook een aantal Eilandbewoners. Ze hebben karakteristieke huizen die soms tegen de bergwand zijn gebouwd. Volgens mij hebben ze niet allemaal stromend water. We zien ze ook buiten douchen met water vanuit een grote tank op het dak.
We volgen een aantal hele leuke wandelpaden tegelijk met een aantal ferry-ladingen toeristen, die inmiddels ook hier zijn gebracht. De vuurtoren is best een klim, maar ook leuk om van dichtbij te zien. Verder proberen ze op het eiland de insecten en salamanders een goede leefplek te bieden en staat hierover ook informatie op de borden voor het publiek. Daardoor hang ik met de kinderen boven een soort bak met water allerlei torren, en volgens mij ook muggenlarven te bewonderen. De kraamkamer voor diverse insecten. Myrthe is er niet weg te slaan, maar ik heb op een gegeven moment wel genoeg van de torretjes.


In het dorpje bij de pier waar de ferry aan komt pakken we op de terugweg een drankje en eten een maaltijd. Best lekker, met Jacobsschelpjes. Daarna een leuke wandeling terug, langs een rotspunt waar ooit een kasteel gestaan heeft. Je kan het zo voor je zien, prachtige locatie. Dan komen we weer terug bij ons strandje, waar de dinghy ligt. Het blijkt een nudistenstrand te zijn. Wouter moet even aan het idee wennen. Eerst gaan de bikini’s en zwembroeken aan en we proberen te zwemmen. Maar opnieuw vinden Roelof en ik het water te koud om echt te zwemmen, dus gaan we even zonnen (siësta dutje). Even later komen de kinderen weer terug, achter de dinghy wordt het badgoed uitgedaan en dan rennen ze lekker bloot weer het strand op. Kennelijk spreekt het ze toch wel aan ook al vonden ze het in het begin wel raar.

De volgende ochtend willen wij naar Combarro varen aan het einde van de Ria de Pontevedra. Als Roelof bezig is het anker op te halen (op de hand, goed voor de dagelijkse beweging…), zie ik op de plotter de Antares langsvaren. Het lijkt ons leuk om foto´s van elkaar te maken terwijl we onder zeil zijn. Dus toch maar even snel het anker op met de ankerlier, de ochtendoefening bewaren we voor een andere keer. We hebben contact via de marifoon, en de Antares is op weg naar Porto Novo aan het begin van de Ria Pontevedro. Bij Porto Novo zien we de Antares vlak voor ons. Helaas valt daar ook de wind helemaal weg. De Antares was een beetje geschrokken van het wat hoge Zandvoort-gehalte op het strand bij Porto Novo en vaart ook door naar Combarro. De mooie stranden bij Porto Novo liggen inderdaad hutje mutje vol met badgasten. Gaaf, want nu varen we samen met de Antares naar Combarro, helemaal aan het einde van de Ria. We maken veel foto’s van elkaar en varen de mooie baai door, die er wel drukker en bewoonder uit ziet dan de vorige Ria’s. Aan het einde zien we grote tankers liggen en is een grote industrie (papierfabriek). Maar vlak achter het eilandje Tambo (met echt leuke BBQ strandjes) zien we Combarro liggen. Geschokt van de de drukte eerder in de baai, waren we wel heel benieuwd of dit nou wel een leuk plaatsje zou zijn. Maar een prachtig pittoresk (wel toeristisch) oud binnenstadje lonkte ons.

Het is echt een leuk oud binnenplaatsje. De cafeetjes zijn van binnen heel klein en lijken soms wel in de rotsen gebouwd, smalle straatjes (en natuurlijk heel veel dezelfde toeristenwinkeltjes) en gezellige restaurantjes zijn er. Myrthe en ik kijken nog even bij de kade naast de restaurantjes naar de vissen die we zien. Ineens zien we een hele lange slang-achtige vis, duidelijk wel een roofvis, want hij eet diverse schelpen op en verdwijnt daarna weer. Geen idee wat het is! Wouter heeft in de tussentijd een katapult gekocht met Roelof; Myrthe en ik snappen er niets van, want Roelof vindt de kinderen veel te verwend en houdt er helemaal niet van om souvenirs te kopen; terwijl Myrthe en ik souvenirshopje in en uit gaan en moeite hebben om niets te kopen.


En even later treffen we Walewijn, Hedda en Quirijn. Gezellig, we gaan samen een restaurantje pakken. We proberen het allerbeste restaurant met uitzicht op ons schip uit te zoeken. Helaas belemmeren enkele afvalcontainers het uitzicht op ons schip, maar het restaurant is super. De kids hebben het ontzettend leuk samen, alhoewel Quirijn met zijn loopfiets wordt aangezet tot een race bergaf door de smalle straatjes, dwars door de toeristen heen. Ook slenteren ze over het enorme strand met eb, en komen met vieze moddervoeten weer terug bij het restaurant. Maar die smile van Quirijn en de kinderen wordt steeds breder en ze hebben het reuze naar hun zin samen. Kennelijk zo goed dat ze samen het plan bedenken om Quirijn uit te nodigen te komen logeren. Dat lijkt me erg leuk, maar de vraag is even of Quirijn dat echt wel leuk vindt. We spreken af om nog even koffie te drinken bij ons, en we stoppen de kinderen met zijn allen samen in de voorpunt. Nog even een boekje voorlezen en het is er stil. We zijn een beetje verbaasd hoe goed het gaat, maar het is eigenlijk wel ontzettend grappig dat ze op deze manier hun eigen plannetje invulling kunnen geven. In de nacht ben ik bang dat Quirijn nog wordt verpletterd door mijn kinderen. Maar het lijkt reuze mee te vallen. Hij ligt lekker koddig in het midden en de kinderen liggen af en toe in hun slaap tegen hem aan, alsof het hun knuffel is. Heel lief.

De volgende ochtend zijn onze kinderen eerst wakker. We leggen gauw de knuffels van Quirijn naast hem en op hem, zodat hij die niet mist als hij straks wakker wordt. Maar even later hoor ik ze keuvelen en Quirijn vertelt wat hij allemaal heeft gedroomd. Gezellig zeg zo’n extra huis/schip-genootje. Even later komt Hedda langs met de dinghy op weg naar de bakker en spreken we af even samen te ontbijten. Daarna gaan we weer ieder onze eigen weg. De Antares op weg naar het eiland Ons, en wij pakken een bus naar het plaatsje Pontevedra.

Pontevedra heeft een erg leuk oud centrum, met een aantal zeer oude historische gebouwen. Het lijkt een beetje op Santiago de Compostela, alleen dan met minder pelgrims. We kijken wat rond en pakken nog een terrasje. We zien hoe een stel trouwt, en slenteren tussen de mooi geklede dames en heren door langs oude gebouwen en door leuke smalle straatjes. Een Basiliek en een oude ruïne, en een lekker ijsje toe. Moe en voldaan gaan we daarna weer terug naar ons schip bij Combarro.
Wat kan je toch moe worden van dit relaxte rondkijken bij al deze plaatsjes. We moeten echt weer een dagje internet inplannen om gewoon toe te komen aan ons blog en de reacties allemaal te lezen en iets terug te schrijven. Anders gaan we onszelf nog helemaal verliezen, hier in deze heerlijke Ria’s.