Ongelovelijk. In 2,5 dagen hebben we 500 mijl gevaren van Waterland in Suriname naar Charlottesville op Tobago. We hadden 2 riffen in de zeilen gezet en verder nauwelijks iets veranderd onderweg. Met halve wind van 15-20 knopen was dat een razendsnelle koers. Alleen lukt het bij ons maar niet om met daglicht aan te komen. Ook dit keer kwamen we om 01.00 uur op 28 januari aan. Zoals Ron dat zo mooi kan zeggen geeft dat een balletje in je buik. We zijn ruim om het eiland heen gevaren om heftige grondzeeën te mijden. En dan heel rustig de baai bij Charlottesville ingevaren. Ik weer op het voordek met een schijnwerper en Roelof achter het roer. En dan zoeken naar visnetten en naar een ankerplek. We wisten dat het goede zandgrond is maar het is wel diep, zeker 20 meter. Ineens zien we in het donker alle andere schepen liggen en zoeken een plekje uit. We gooien al de ankerketting die we hebben uit (70 meter) en zijn weer blij dat we er zijn. Lekker glaasje Muier en een zoutje en dan echt slapen op een boot die rustig dobbert.

De volgende ochtend word ik vroeg wakker. Ik kijk mijn ogen uit, want de kinderen zijn allebei al in de schoolboeken gedoken. Ze weten dat we vandaag van Tobago kunnen genieten als ze snel school af hebben. Grappig dat dit ze dit keer echt heeft getriggerd. Het is pas 8.00 uur in de ochtend, maar school is al klaar.

Dan is het tijd om eens naar buiten te gaan en de baai te bekijken waar we liggen. De verrassing kan niet groter zijn. Het is tropisch groen om ons heen, het water is redelijk helder en er vliegen Quetzalcoatlussen, zeggen Wouter en Myrthe. Dat zijn vliegende dino’s en die lijken op wat we in de lucht zien. Maar het blijken fregatvogels, met enorme spanwijdte en lange gesplitste staart, die de kinderen helemaal in verwarring hebben gebracht.
En niet alleen fregatvogels vangen visjes en scheren door de lucht. Er zijn ook Pelikanen. Er zit er een naast onze zeilboot en ze vliegen vlak boven het water, heel relaxed.

Even later gaan we met de dinghy naar de kant om in te klaren. Het dorpje is heel relaxed en her en der horen we vrolijke Afrikaanse of reggae muziek. De haardracht is hier bij veel mannen ook meteen rasta. Het dorpje is klein en een paar straten verder vinden we de immigratiedienst. Maar daar is niemand te vinden. De politie gaat ons helpen om de personen op te roepen.
We vermaken ons kostelijk bij de politie, want ze hebben leuke artikeltjes op de muur geplakt.
o.a. Over de lionfish die hier in de Carib is geïntroduceerd en hier niet thuishoort en alles tussen het koraal opeet. Advies, eet de lionfish liefst op, ze zijn erg lekker en het scheelt er weer één (alleen oppassen want de stekels zijn giftig). En er hangt een artikel over de herkomst van je broek op half zeven hangen, zodat je onderbroek zichtbaar is. Het is in de gevangenis in de US ontstaan waarbij gevangenen met elkaar wilden communiceren dat ze sex wilden. Dat wetende doe je het volgens mij nooit meer. En dan hadden ze nog een geweldig geestig artikel over afval. Dat vertel ik later.
15 minuten later hebben ze iemand gevonden. Maar dat blijkt nog niet helemaal de juiste persoon. Ze kan ons helpen aan papieren, maar morgen moeten we terug komen en hopen dat de juiste persoon er is om ons in te klaren.
We gaan even bij een cafeetje koffie drinken en de kids liggen alweer bij het strand te zwemmen. Dat lijkt ons een goed idee voor de rest van de middag, dus we pakken de dinghy en gaan terug naar de boot. We leggen de boot met het anker op een iets minder diep stuk, zodat hij beter ligt en gaan dan naar Pirate Bay, wat prachtig is. Tussen de rotsen zien we met snorkelen koralen en prachtige verschillende soorten vissen. Dat belooft wat!
In de avond gaan we lekker eten bij Gail’s.