De avonden wordt er flink getraind in Ria Arousa met roeiboten (12 en 4 personen; het lijkt op een Gig). Geweldige plek om te roeien tussen de mosselbanken door. Prachtig om te zien. Doet me heimwee krijgen naar de kaagspetters en onze mooie woensdagavonden. Goed moment om mijn stoere shirt met mijn team erop te dragen. De vlag met mijn roeiteam erop, wappert al sinds ons vertrek uit Nederland in de verstaging. Kortom meiden, jullie zijn overal bij!

Na de wandeling op woensdag naar de natuurlijke bergmeertjes in de waterval doen we een rustdagje. De meeste NL-vertrekkers zijn inmiddels van de ankerplaats vertrokken. Einde van de middag komt de Volonté nog even bij ons borrelen en ook zij vertrekken daarna, door naar Vilagarcía. Ook de andere schepen die voor anker liggen in deze ankerbaai, moeten er aan geloven. Deze avond werd ons in Spaans-Engels verteld dat er morgen ochtend om 10.30 uur een roeiwedstrijd plaats vindt, dwars door ons ankerplekje. De boeien zijn al uitgezet en liggen om ons heen. Ook de douane komt nog met hun indrukwekkende boot langs, en doet een aantal schepen aan in de ankerbaai. Maar gelukkig, ze slaan ons over. Wij hoeven dus geen formulieren in te vullen.

Helaas missen we dus de volgende ochtend de roeiwedstrijd in A Proba do Carminal, waar kennelijk al die avonden voor werd getraind. Het is maar een heel klein eindje varen naar Vilagarcía. Hoog aan de wind is de overkant van de baai net bezeild, tussen de mosselbanken door. De mosselbanken hier in deze Ria’s zijn goed voor 95% van de mosselproductie van Spanje. En Spanje heeft 60% van de wereldproductie. Dus echt wel indrukwekkend hoeveel ze hier produceren. We hebben een keer een portie mosselen gegeten en ze smaken goed, ze zien er wat roder uit dan ik ze ken van de AH.

In Vilagarcía liggen we in de haven, evenals de Volonté en de Antares. We proberen diezelfde dag nog de schooldag af te ronden. Wouter is om 12 uur al klaar, maar Myrthe heeft er duidelijk geen zin in, en kan of wil zich maar niet concentreren. Pas om 15.00 uur is Myrthe zover dat we Vilagarcia in kunnen. We proberen nog een trein te pakken naar Santiago de Compostella, maar dat lukt niet. Het duurt te lang voordat de trein komt en de kans dat we weer terug in Vilagarcía komen is heel klein. Dat komt omdat het hier de volgende dag, zaterdag, feest is. Het wordt een chaos in de stad met meer dan 50.000 bezoekers die allemaal naar het Fiesta de San Roque komen op 16 augustus (zie ook Fiesta de San Roque). Dan nemen we maar vast een voorproefje van de kermis/feest. Myrthe en Wouter mogen iets uitzoeken op de kermis om te doen. Wouter weet meteen wat hij wil en staat een half uur in de rij om te karten. Maar wat een smile als hij erin zit. Dat is duidelijk helemaal zijn ding.

Myrthe kiest een hondje wat woef zegt van de markt. Even heeft Wouter spijt, maar als we hem op de boot laten zien hoe blij hij in de kart keek, is hij toch wel overtuigd dat hij een leuke keuze heeft gemaakt.

Die nacht gaan de kermis en het feest maar door. Om 03.00 uur kijk ik nog op mijn horloge en denk dat zal zo wel stoppen. Maar niets is minder waar. Het publiek staat op de kant te swingen en de muziek wordt met enorme versterkers over ons uitgestort. We zitten er echt middenin, de uitgang van de haven is de bar van het festival… en de DJ heeft er zin in en het gaat de hele nacht door. Wat ik ook probeer op de boot, ik sluit alle ramen (terwijl het 25 graden is) en ik doe zelfs het deurtje erin. Maar het mag niet baten, de muziek tettert ons om de oren. De kinderen slapen er dwars doorheen; ik slaap, maar wel met wakkere perioden ertussendoor. De volgende morgen denk je dan dat het publiek wel moe zal zijn, maar nee hoor. Ze staan nog steeds te swingen. Wel iets gammeler dan gisteravond, want er is duidelijk ook veel drank geschonken, maar zeker niet minder enthousiast. De sfeer is erg gezellig, de Spanjaarden hier zijn echt leuk.

We gaan zo met alle vertrekkers samen deelnemen aan het Fiesta de San Roque. Althans we slaan het religieuze gedeelte over, maar zijn uitgedost met reuze waterpistolen voor het waterspektakel. Op het heetst van de dag om 12.00 uur wordt echt iedereen nat gespoten. De brandweermannen staan met waterkanonnen in de straat en jong en oud wordt van boven tot onder nat. Onze kinderen hebben ook totaal geen gene en spuiten iedereen nat met hun waterguns. Midden in het gezicht, op de broek, midden op de droge rug.

Op een gegeven moment zie ik een man met een emmer water lopen. Ik lach vriendelijk naar hem en krijg hem direct daarna over me heen. Maar het is een en al pret. Ondanks de warmte krijgen de kinderen het toch wel koud. We duiken uit de hitte van de strijd. Een motor en een auto rijden over de weg, maar worden door onze kinderen met water bestookt. De motorrijder kijkt woest om en rijdt daarna bijna iemand anders aan. De bestuurder van de auto, die zijn raampje open heeft staan kan het grapje van de kinderen wel waarderen. Het is duidelijk, vandaag blijft niemand droog. Een feest waar ook de volwassenen weer even kind zijn, en druk om zich heen spuiten met zo groot mogelijke waterpistolen. Het is zo geestig. Wat een leuk feest.